Έγινε ο φασισμός νορμάλ κι ο ρατσισμός συνήθεια

Ψαχουλεύοντας το φωτογραφικό μου αρχείο, βρήκα φωτογραφίες από την Πλατεία Ελευθερίας, Σεπτέμβριος του 2005. Η μόνη φωτογραφία που είναι «άτοπη» είναι αυτή της Κοφίνου, αλλά την κράτησα γιατί γράφω εξ’ αφορμής της πρόσφυγος με το βρέφος. Προσπάθησα, μα μου είναι αδύνατο να ξεπεράσω το συμβάν. Πώς προσπερνάς τον βίαιο διαχωρισμό μιας ετοιμόγεννης μάνας από τα παιδιά και το σύζυγο της και μετά την πετάς στα λυόμενα της Κοφίνου;

Εκείνο το πρωινό του 2005 είχα φτάσει στην Πλατεία Ελευθερίας πριν χαράξει ο ήλιος και περίμενα τους πρόσφυγες να ξυπνήσουν. Αν θυμάμαι καλά ήταν Κούρδοι της Συρίας, όχι πως έχει σημασία η καταγωγή. Περίμενα να έρθει το κράτος με πρωινό συσσίτιο, έστω κάποιος να διαβουλευτεί μαζί τους. Ήρθαν τελικά δύο κυβερνητικοί υπάλληλοι, αλλά δεν πήγαν προς αυτούς, ήρθαν σε μένα. Ήταν η Κυπριακή intelligenza που προστάτευαν το κράτος και ήθελαν να τους δείξω ταυτότητα. Εγώ και ο φακός της κάμερας είμασταν το πρόβλημα, όχι τα παιδιά στα αντίσκηνα, που αντί για σχολείο κάπνιζαν καυσαέρια στην Πλατεία Ελευθερίας. Λίγο πιο κάτω τα γραφεία του ΚΟΤ διαφήμιζαν την «φιλόξενη» μας πατρίδα και χάριζαν δωρεάν χάρτες και μπροσούρες διαφημίζοντας την ευγένεια του λαού μας, αλλά δεν είχε ένα πιάτο πρόγευμα να χαρίσουν στα προσφυγόπουλα.

Υπουργός Εσωτερικών δεν ήταν ο Νουρής. Στην κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου εκείνη την στιγμή ο υπουργός ήταν αριστερός.  Δεν γίνεται, σκέφτηκα, κάποια στιγμή θα εμφανιστεί. Απών από την αλληλεγγύη είναι ισότιμο με το ρατσιστικό παρόν του σημερινού υπουργού. Δεν έχει σημασία ο υπουργός, αλλά η πολιτική γραμμή μιας κυβέρνησης. Ο υπουργός είναι το πιόνι που εφαρμόζει εντολές. Επιλέγει αν θα θυσιάσει τις αρχές του για μια θέση στον ήλιο ή δίνει παραίτηση, ανάλογα με το ανάστημα του. Ο υπουργός δεν ήρθε, αλλά σε μερικές ώρες είχαν φτάσει στην πλατεία αυτοί που είναι πάντα εκεί, στη δράση. Μην με ρωτάτε γιατί είναι πάντα κομούνια, κόκκινοι σαν αδέσποτες παπαρούνες στον κάμπο, που ανθίζουν όποτε χρειάζεται η φύση μια άνοιξη. Είναι αυτοί που δεν τους χωρά ο καναπές και είναι πάντα έτοιμοι να αντισταθούν στους εμπόρους των εθνών και στη φασιστική σαπίλα. 

Σήμερα, 16 χρόνια μετά, η κατάσταση χειροτέρεψε. Η Κύπρος της κοσμοπολίτικης καπιταλιστικής ΕΕ είναι 100 φορές χειρότερη. Ο φασισμός έγινε κόμμα και ο ρατσισμός συνήθεια. Ντυμένοι στα μαύρα, σαν τις ψυχές τους, οι φασίστες μπαίνουν σε γειτονιές και εκφοβίζουν μετανάστες, σαν κουρδισμένα όργανα της τάξης… της άρχουσας τάξης. Η κυβέρνηση ζητά νομιμοποίηση επαναπροωθήσεων στις ανοικτές θάλασσες, για να μην χρειάζεται να τους συνοδεύει μέχρι μιαν άλλη ακτή… αν και το πράττει παράνομα. Πετούν γυναικόπαιδα σαν σκουπίδια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και αρπάζουν παιδιά από τους γονείς, «για το καλό τους». Βρέφη θηλάζουν σε αντίσκηνα της Πουρνάρας και στα λυόμενα της Κοφίνου… και όλα αυτά πλασάρονται στην κοινωνία ως παραδειγματική πρωτοποριακή πολιτική ενός φιλόξενου ανθρωπιστικού κράτους. Έγινε ο φασισμός νορμάλ κι ο ρατσισμός φόρεσε κουστούμι πατριωτικό κι ακόμα δεν ήρθαν τα καρναβάλια.    

Όταν φασίστας και ρατσιστής είναι το ίδιο το κράτος και ο ρατσισμός είναι εθνική στρατηγική, δεν υπάρχει χώρος ούτε για συμβιβασμό, ούτε για σιωπή. Τέτοιες συμπεριφορές θα πρέπει να φέρνουν τον κάθε συνειδητό πολίτη, από όπου κι αν προέρχεται πολιτικά, σε άμεση ρήξη με το κράτος. Είναι θέμα ανθρωπιάς και δεν έχει τίποτα να κάνει με το αν δρα νόμιμα ή παράνομα η κυβέρνηση. Με όσα είδαμε μέχρι τώρα, τα κτήνη δεν φαίνεται να αγγίζονται από ανακοινώσεις και άρθρα για να βελτιώσουν, έστω, τις απάνθρωπες πολιτικές τους. Όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα χρειάζεται μια σοβαρή οργανωμένη αντιρατσιστική και αντιφασιστική συσπείρωση, για να δώσει την μάχη ενάντια σε αυτή την ανωμαλία που άρχισε να εδραιώνεται στο νησί μας και όχι μόνον. Ο καπιταλισμός είναι σε κρίση και φανερώνει το άσχημο πρόσωπό του. Η αριστερά είναι σε εσωστρέφεια και η γροθιά της είναι σαν χάδι στο δέρμα των δεινόσαυρων… εν τω μεταξύ η γη γυρίζει και ταξιδεύει στο χρόνο…

Τόνι Αγκαστινιώτης

18 Οκτωβρίου 2021