.png){kind=small}
Παλαιστίνη
Δικαίωση και ειρήνη είναι οι στόχοι. Το ζήτημα είναι πως επιτυγχάνονται;
του Σωτήρη Βλάχου
Ζούμε τη γενοκτονία ενός λαού και την προσπάθεια για καθολικό ξεριζωμό του. Τη δεύτερη νάμκα (καταστροφή), όπως ονόμασαν το ξερίζωμα τους οι παλαιστίνιοι το 1948 για να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ. Δέκα τέσσερις χιλιάδες νεκροί τουλάχιστον μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες. Τα μισά σπίτια της Γάζας έχουν μετατραπεί σε ερείπια.
Σκεφτείτε τα μισά σπίτια μιας πόλης καταστραμμένα και τις υποδομές σε όλη την πόλη διαλυμένες. Χωρίς φάρμακα, νερό, τροφή. Οι προμήθειες που έφτασαν στην διάρκεια της εκεχειρίας αρκούν για λίγες μέρες.
Το ζήτημα λοιπόν που υπάρχει, το καίριο ζήτημα είναι πως σταματά αυτή η καταστροφή, αυτή η γενοκτονία; Πως επιτυγχάνεται η δικαίωση του Παλαιστινιακού λαού; Πως επιτυγχάνεται ειρήνη; Επιτυγχάνεται με ένοπλο εθνικό αγώνα; Αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των γερακιών του Ισραήλ και των παγκόσμιων. Η δύναμη πυρός τους είναι χωρίς σύγκριση με αυτή Παλαιστινίων.
Δήλωση αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ
Σε ποιους πραγματικά απευθύνονται;
του Σωτήρη Βλάχου
Η ομάδα Αχτσιόγλου, όπως έγινε γνωστή, αποχώρησε από τον Σύριζα. Την αποχώρηση συνόδευσε ανακοίνωση. Η οποία προσπαθεί να πείσει ότι τώρα, ξαφνικά, εμφανίστηκαν πολλά κακά πράγματα στον Σύριζα, όπως η εκλογή Κασσελάκη, που δεν τους αφήνει άλλη επιλογή από το να αποχωρήσουν. Ότι το μέλλον για την ελληνική κοινωνία προδιαγράφεται σκληρό και αυτοί είναι τώρα έτοιμοι να δώσουν διέξοδο. Ας δούμε λίγο το κείμενο.
«Ο πολιτικός άξονας έχει μετατοπιστεί προς τα Δεξιά, η άκρα Δεξιά και οι αντιδραστικές αντιλήψεις κερδίζουν έδαφος, η βαρβαρότητα της καθημερινότητας μετατρέπεται σε νέα κανονικότητα. Το θέμα είναι βαθιά πολιτικό. Απουσιάζει ένα σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο που πείθει, όχι ρητορικά, αλλά στην πράξη, ότι μπορούμε να νικήσουμε την κυριαρχία της Δεξιάς».
Πραγματικά ο πολιτικός άξονας έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά, η άκρα δεξιά και οι αντιδραστικές αντιλήψεις κερδίζουν έδαφος. Χαιρόμαστε για την διαπίστωση, δεν μας λέει όμως η ανακοίνωση αν η πολιτική Σύριζα έχει κάποια ευθύνη για αυτή την εξέλιξη. «Η δεξιά και η ακροδεξιά κερδίζουν έδαφος», είναι η ερμηνεία γι’αυτό ότι ο κόσμος ξύπνησε κάποια μέρα και είπε, «δεν δοκιμάζουμε και λίγο τη δεξιά και ακροδεξιά;» η μήπως ότι ο κόσμος στράφηκε προς αυτή την κατεύθυνση μετά που απογοητεύτηκε από αυτό που θεώρησε ως αριστερή απάντηση στα προβλήματα της κοινωνίας. Από την άνοδο δηλαδή του Σύριζα στην εξουσία και τα όσα επακολούθησαν.
Ελευθεροτυπία - υποκρισία - διαφθορά
Στην πλειοψηφία τους τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ) είναι επιχειρήσεις που στοχεύουν στο κέρδος και κατά συνέπεια ούτε ουδέτερη στάση έχουν ούτε υπηρετούν την αλήθεια ούτε και είναι καθρέφτης της πραγματικότητας, όπως κάποιοι πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν.
Μεταξύ των μελών της κοινωνίας και των συγκεκριμένων αυτών ΜΜΕ υπάρχει μια άμεση και καθημερινή σχέση, μέσα από την οποία δρουν οι πρώτοι ως καταναλωτές και οι δεύτεροι ως οργανωτές και παραγωγοί της πληροφόρησης. Συγκροτούν δηλαδή τον μηχανισμό που συλλέγει και επεξεργάζεται την ύλη, παράγει το προϊόν-πληροφόρηση και το διακινεί. Αυτό το προϊόν -που είναι το υπόλειμμα της επεξεργασίας της πρώτης ύλης που περνά μέσα από αποτελεσματικά φίλτρα και νοθεύεται- φεύγει από την βιομηχανία παραγωγής, πάει για κατανάλωση και εμπεδώνεται ως πραγματικότητα που πολύ δύσκολα ανατρέπεται. Τα ΜΜΕ καθίστανται έτσι αποφασιστικός παράγοντας στον διανοητικό τρόπο διασύνδεσης των ανθρώπων.
50 χρόνια από τη μέρα που ο φασισμός κατάστρεψε τη Χιλή
Για τον αγωνιστή Χιλιανό Λαό και τον Αλιέντε που είχε φέρει την ελπίδα
της Μερόπης Τσιμίλλη-Μιχαήλ
Ο μεγάλος ποιητής Πάμπλο Νερούδα, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, εκλέχτηκε το 1948 Γερουσιαστής με το Κόμμα, το οποίο ο Γκονσάλες Βιδέλα έθεσε εκτός νόμου και εξέδωσε αμέσως μετά ένταλμα σύλληψης του ποιητή. Ενόσω ο Νερούδα βρίσκεται στην εξορία, είτε κρυμμένος στη Χιλή, είτε ως φυγάς στην Αργεντινή και στην Ευρώπη, γράφει το «Canto General» (Κάντο Χενεράλ) - το «Οικουμενικό Τραγούδι», ένα μνημειώδες έργο με 15 ενότητες, 231 ποιήματα και περισσότερους από 15.000 στίχους. Ένα έργο σύμβολο, κραυγή ξεσηκωμού και αντίστασης ενάντια σε όλες τις δυνάμεις και τις μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, από τον κατατρεγμό των ιθαγενών από τους κονκισταδόρ, μέχρι την τρομοκρατία από τους δικτάτορες, την εκμετάλλευση γης και ανθρώπων, καθώς και της βάναυσης κατάργησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον νεοφιλευθερισμό που λυσσομανά.
Ο πόλεμος του Ισραήλ στους προσφυγικούς καταυλισμούς επιδιώκει να διορθώσει το λάθος του 1948
Οι καταυλισμοί προσφύγων είναι εδώ και πολύ καιρό ο στόχος της ισραηλινής καταπίεσης της παλαιστινιακής αντίστασης. Η εισβολή της Τζενίν αποκαλύπτει ένα νέο στάδιο σε αυτή τη μάχη.
του Ameer Makhoul, 1 Αυγούστου 2023*
Η καταστροφική διήμερη εισβολή του Ισραήλ στον προσφυγικό καταυλισμό Τζενίν στις αρχές Ιουλίου προσέφερε περαιτέρω απόδειξη ότι το κράτος στοχεύει να εξαλείψει την κοινωνική και αστική δομή τέτοιων παλαιστινιακών καταυλισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Αυτό αποτελεί μέρος ενός εκτεταμένου στρατηγικού σχεδίου για να τεθεί ένα τέλος στο «πρόβλημα» των Παλαιστινίων προσφύγων - τόσο αυτών που ζουν στην πατρίδα τους όσο και εκείνων που ζουν στη διασπορά σε αραβικές χώρες και σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η ισραηλινή πολιτική δεν είναι νέα. Υπάρχει μια συνέχεια, αρχίζοντας από την καταστροφή του προσφυγικού στρατοπέδου Jabalia στη Γάζα μετά το 1967, στη σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα κατά τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982, μέχρι την εκ νέου κατάληψη του στρατοπέδου Τζενίν από το Ισραήλ 20 χρόνια αργότερα κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα. Ωστόσο, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αυτή η φιλοδοξία έχει γίνει στρατιωτική προτεραιότητα, με τον ισραηλινό στρατό να κάνει επιδρομές στα στρατόπεδα στη Τζενίν και στη Ναμπλούς σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, ως μέρος αυτού που αποκαλούν «Επιχείρηση Σπάσε το Κύμα».
Σχολεία Φανερωμένης: Σκανδάλων συνέχεια
Με τίτλο «Ο κύβος ερρίφθη για Φανερωμένη – Αίτηση από Αρχιεπισκοπή για τριώροφο», δημοσίευμα της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος» (σύνδεσμος στο κυρίως άρθρο) στις 29 Ιουλίου 2023, μας πληροφορεί: «Στο παρά πέντε της υποβολής αίτησης που αφορά την έκδοση πολεοδομικής άδειας για ανέγερση νέου κτηρίου τριών ορόφων δίπλα από το σχολείο Φανερωμένης, όπου θα λειτουργήσει η αρχιτεκτονική σχολή του Πανεπιστημίου Κύπρου, βρίσκεται η Αρχιεπισκοπή.»
Τέλος Ιουλίου λοιπόν, που σχεδόν όλοι βρίσκονται σε θερινή ραστώνη, και πληροφορούμαστε, και εμείς στο παρά πέντε, ότι «η αίτηση θα κατατεθεί ενώπιον του Τμήματος Πολεοδομίας για εξέταση και έγκριση, κάτι το οποίο επείγει για την Αρχιεπισκοπή αλλά και για το Πανεπιστήμιο, δεδομένου ότι η χρηματοδότηση εκπνέει το έτος 2026, οπόταν τα χρονοδιαγράμματα είναι ήδη στενά». Το πρώτο που θα πρέπει να θυμίσουμε είναι ότι τα σχολεία της Φανερωμένης είναι κλειστά από το σχολικό έτος 2021-2022. Και το δεύτερο ότι το κράτος, δηλαδή όλοι εμείς οι πολίτες, πληρώνουμε ενοίκιο στην Αρχιεπισκοπή από τότε που υπογράφηκε το πρωτόκολλο (Απρίλιος 2022) και, μάλιστα πληρώσαμε ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ για ενοίκια ποσό πέρα από 1 εκ ευρώ.
Μνήμες του Ιούλη
Όσοι ζήσαμε τις μέρες εκείνες του Ιουλίου και του Αυγούστου, με το πραξικόπημα και την εισβολή, κάθε Ιούλιο επιστρέφουμε. Τις μέρες εκείνες μου θύμιζε για αρκετά χρόνια και ο Μίσια. Αυτός μου έδωσε και την ιδέα να γράψω το βιβλίο. Ήταν η Παρασκευή 15 Ιουλίου 2017.
Και αρχίζω διαβάζοντας ένα απόσπασμα από την αρχή του βιβλίου.
Παρασκευή, 15 Ιουλίου 2017, ώρα 8.20 το πρωί. Οι σειρήνες ηχούν σε όλη τη Λευκωσία. Ο ήχος τους είναι έντονος, επιθετικός. Τα πουλιά σηκώνονται από τα δέντρα και πετούν τρομαγμένα στον ουρανό δίνοντας έτσι και μια οπτική υπόσταση στον ήχο. Τα σκυλιά της γειτονιάς αρχίζουν να γαυγίζουν. Στην αυλή του σπιτιού μας ο Μίσια, όρθιος, με τεντωμένο το σώμα και τα πόδια του, με ανασηκωμένη την ουρά και το κεφάλι του, στραμμένος προς την κατεύθυνση απ’ όπου έρχεται ο ήχος, αναπαράγει με ακρίβεια ρυθμού και έντασης το ανατριχιαστικό βουητό των σειρήνων. Είναι αναστατωμένος. Σπαραγμός και τρόμος ακούγονται στη φωνή του. Κι εγώ σηκώνομαι από το γραφείο μου και τρέχω να τον παρηγορήσω.
Όλα αυτά, ο ήχος των σειρήνων και η αναμετάδοσή του από τον Μίσια, θα μας ξυπνήσουν από τα χαράματα πέντε μέρες αργότερα, στις 20 Ιουλίου, στις 5.30 το πρωί. Κι εγώ θα σηκωθώ βιαστικά από το κρεβάτι και θα τρέξω και πάλι κοντά του να τον παρηγορήσω… Δεκατρία χρόνια, κι όμως τον ήχο αυτό δεν τον έχει συνηθίσει. Ούτε κι εμείς. Βέβαια οι σειρήνες ηχούσαν και πριν τον Μίσια και το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσουν να ηχούν και μετά απ’ αυτόν, όσο τραγική κι αν ακούγεται μια τέτοια υπόθεση.
Ο τρόπος να τον ηρεμήσω είναι ν’ αρχίσω να του μιλώ. Είναι συνηθισμένος να με ακούει, από τα ποιήματα που του διαβάζω συχνά, κάνοντάς τον πρώτο κοινωνό και δοκιμαστή των στίχων μου. Του λέω: Μίσια, πέρασαν σαράντα τρία χρόνια από τότε που συνεβήκαν εκείνα τα γεγονότα. Κατά τα χρόνια αυτά κύλησε πολύ νερό στον μύλο του χρόνου και της ιστορίας. Κοσμογονικά γεγονότα τάραξαν τον πλανήτη: κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ, παγκόσμιες και εθνικές οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι και επαναστάσεις που προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές με εκατόμβες νεκρών και στρατιές προσφύγων. Κι εμείς βρεθήκαμε στη μέση φλεγόμενων περιοχών: Ιράκ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Συρία, με το κακό να μην έχει τέλος. Η λέξη πρόσφυγας πήρε άλλο νόημα τώρα, καθώς η δική μας προσφυγιά άρχισε να ξεθωριάζει. Αν βγεις στον δρόμο και φωνάξεις «πρόσφυγα», θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, που ούτε καν καταλαβαίνουν τις γλώσσες ο ένας του άλλου…
Ο κεντρικός άξονας του βιβλίου είναι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων τον Απρίλιο του 2003 και η επίσκεψη στο χωριό μου, τη Λύση, μαζί με τη Νόνα, που ήξερε το χωριό μόνο μέσα από τις δικές μου αφηγήσεις και τις ιστορίες των δικών μου.
Τουρισμός 2023: Μύθοι και πραγματικότητες για την 'βαριά' βιομηχανία του τόπου
"Τα πράγματα υποπίπτουν στην αντίληψή μας μόνο εφόσον ματαιώνουν τη βούλησή μας ή ανατρέπουν τα σχέδιά μας" (Άρθουρ Σοπενχάουερ)
του Αντώνη Τούμπα
Οι αφίξεις τουριστών για τον μήνα Ιούνιο ανήλθαν στις 456.985 μένοντας κατά 10.3% πίσω από τις αντίστοιχες του 2019, του τελευταίου έτους προ πανδημίας που πρέπει να αποτελεί και σημείο αναφοράς. Η διαφορά αυτή ήταν αρκετή ώστε να αντισταθμίσει την αύξηση που παρουσίαζε το πρώτο πεντάμηνο του τρέχοντος έτους σε σχέση με το έτος αναφοράς και ταυτόχρονα να προσγειώσει τις όποιες υπερφίαλες προβλέψεις για ρεκόρ αφίξεων και εσόδων.
Η προσπάθεια που γίνεται συνέχεια να συγκριθεί το 2023 με το 2022, ιδίως όσον αφορά το πρώτο πεντάμηνο κατά το οποίο βρίσκονταν ακόμη σε ισχύ το 2022 περιορισμοί στα ταξίδια, είναι ο πρώτος μύθος που προσπαθεί να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις στην κοινή γνώμη.
Πριν καν καλά-καλά δημοσιοποιηθούν οι αριθμοί των αφίξεων για τον Ιούνιο του 2023 είχε ήδη αρχίσει να διαδίδεται η άποψη πως η αιτία για τις χαμηλές επιδόσεις στον τουρισμό φέτος είναι οι εισροές τουριστών στα κατεχόμενα τουριστικά καταλύματα από τις ελεύθερες περιοχές. Λαϊκοί ειδήμονες μιλούν κιόλας με αριθμούς για τα μαύρα βανάκια που μεταφέρουν τουρίστες καθημερινά από το αεροδρόμιο Λάρνακας στον Βορρά. Δεν διστάζουν μάλιστα να προτείνουν το κλείσιμο των οδοφραγμάτων ως λύση του προβλήματος.
Ποιο είναι το πρόβλημα με τις συντάξεις;
του Michael Roberts*
Οι πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης Μακρόν στη Γαλλία που επιβάλλει τις λεγόμενες συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις αποκαλύπτουν τις αποφασιστικές προσπάθειες των φιλοκαπιταλιστικών κυβερνήσεων σε όλες τις μεγάλες οικονομίες να μειώσουν τους πραγματικούς μισθούς όταν γερνάμε και δεν μπορούμε πλέον να εργαστούμε.
Η κυβέρνηση Μακρόν επέβαλε με διάταγμα μια «μεταρρύθμιση» που αυξάνει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 64 από τα 62 έτη. Στην Ισπανία, όπου η ηλικία συνταξιοδότησης έχει καθοριστεί στα 65 έτη εδώ και δεκαετίες, η κυβέρνηση επιλέγει μια εναλλακτική λύση στο λεγόμενο συνταξιοδοτικό πρόβλημα. Θα αυξήσει τις εισφορές από τα εισοδήματα νεότερων με υψηλότερα εισοδήματα για να πληρώσει για τους ηλικιωμένους συνταξιούχους.
Οι συντάξεις είναι στην πραγματικότητα αναβληθέντες μισθοί, κρατήσεις από το εισόδημα από την εργασία για την πληρωμή ενός αξιοπρεπούς εισοδήματος όταν οι άνθρωποι συνταξιοδοτούνται. Μετά από δεκαετίες εργασίας (και εκμετάλλευσης), οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να σταματήσουν και να απολαύσουν την υπόλοιπη ζωή τους χωρίς κόπο και χωρίς φτώχεια. Κυριολεκτικά, αυτό θα το έχουν κερδίσει. Αλλά ο καπιταλισμός στον 21ο αιώνα δεν μπορεί να «αντέχει» να πληρώνει αξιοπρεπή εισοδήματα διαβίωσης ως κρατικές συντάξεις όταν οι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται. Γιατί; Λοιπόν, τα κύρια επιχειρήματα είναι πολλαπλά..
Επισκόπηση της Έκθεσης Οικονομίας και Απασχόλησης 2022 του ΙΝΕΚ
Πλαίσιο διεκδίκησης της εργατικής τάξης για την ερχόμενη περίοδο
Η Έκθεση για την Οικονομία και την Απασχόληση 2022, ηοποία ετοιμάστηκε από ομάδα συνεργατών του ΙΝΕΚ με βασικό συντελεστή τον Ηλία Ιωακειμόγλου αποτελεί μια σημαντική συμβολή στην ανάλυση της κυπριακής οικονομίας μέσα από το πρίσμα της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος. Όπως και σε προηγούμενες εκθέσεις του ΙΝΕΚ (έχουν δημοσιευθεί πέραν των 20 εκθέσεων), έτσι και η φετεινή έκθεση απευθύνεται κυρίως σε εργατικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, δίνοντας έμφαση στην ‘αγορά εργασίας’: μισθοί, απασχόληση, κέρδη, κατανομή εισοδήματος, πληθωρισμός, παραγωγικότητα κλπ.
Η επικέντρωση σε θέματα και πτυχές της ‘αγοράς εργασίας’ σκοπον έχει να εξαχθούν συμπεράσματα και να αναπτυχθούν επιχειρήματα τα οποία να υποβοηθούν το συνδικαλιστικό κίνημα να διαμορφώνει θέσεις, κατευθύνσεις και αιτήματα τα οποία να βασίζονται σε εκτεταμένη και στέρεη τεκμηρίωση στα πλαίσια εργατικών αγώνων για τη βελτίωση της θέσης και των όρων εργασίας των εργαζομένων.
ΧΕΡΣΑΙΟ ΝΗΣΙ
Ομιλία Θέμου Δημητρίου στην παρουσίαση του βιβλίου στη Πάφο
Ιστορία
Η κοινή αντίληψη για την Ιστορία είναι απλή: η περιγραφή των γεγονότων και η ανάλυσή-τους με όρους που δικαιολογούν την αλληλουχία-τους. Αυτή η απλοϊκή αντίληψη έχει αμφισβητηθεί αποτελεσματικά στους χώρους των «ειδικών», που έχουν καλύτερη κατανόηση των δυσκολίων που υπάρχουν για κάτι τέτοιο. Στον κόσμο λοιπόν των «ειδικών» κάθε βιβλίο έχει τη δική-του αντικειμενική προσφορά που εμπλουτίζει την ιστορική γνώση. Σ’ αυτό τον κόσμο ο αναγνώστης δεν είναι παθητικός δέκτης των πληροφοριών, αντιμετωπίζει το βιβλίο κριτικά και μπορεί να ξεχωρίσει το σημαντικό από το ασήμαντο, την πληροφορία από το σχόλιο, την ανάλυση από την πολιτική καθοδήγηση.
Ωστόσο, η Ιστορία δεν γράφεται στον κόσμο των «ειδικών». Για να θυμηθούμε το απόφθεγμα του Ναπολέοντα, «Ιστορία είναι εκείνη η εκδοχή των παρελθοντικών γεγονότων που οι άνθρωποι αποφάσισαν να συμφωνήσουν». Εδώ οι «ειδικοί» έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν, αλλά δεν είναι ούτε οι μόνοι ούτε και είναι οι ίδιοι ανεπηρέαστοι παρατηρητές και καταγραφείς της ιστορίας. Κάθε ιστορική καταγραφή είναι στρατευμένη στην υπηρεσία των στόχων του συγγραφέα, στην ιδεολογική-του προσέγγιση και στοχοθέτηση.