Πίσω στο Παλαίκυθρο

AFRIKA, 11/06/2007

Έχω γράψει αρκετές φορές για τους ομαδικούς τάφους και στις δυο κοινότητες. Έγραψα και για το Παλαίκυθρο και τους ομαδικούς τάφους Ελληνοκύπριων στην περιοχή. Αυτές τις μέρες, ο πρώτος ομαδικός τάφος στο Παλαίκυθρο έχει ανοίξει. Και λέω ο πρώτος, γιατί υπάρχουν πολλοί ομαδικοί τάφοι από το Παλαίκυθρο μέχρι την Άσσια.

Υπολογίζεται ότι ο συγκεκριμένος ο τάφος κρύβει τα λείψανα δεκαεννιά ανθρώπων. Το μικρότερο θύμα αυτού του εγκλήματος είναι ο μικρός Γιώργος Ιωάννου, που ήταν μόλις δέκα μηνών και το μεγαλύτερο,  η Κυπριανή Ανδρονίκου εβδομήντα πέντε χρονών. Σε αυτό τον τάφο είναι θαμμένη η οικογένεια τού Πέτρου Σουππουρή, που πρόσφατα παρουσίασε το BRT στο ντοκιμαντέρ «Το Τείχος μας». Είναι αυτό το ντοκιμαντέρ για το οποίο πολλοί «ξεσκίστηκαν» στον βορρά και ζητούσαν το κεφάλι του διευθυντή τού σταθμού, Huseyin Gursan, επί πινάκι. Κανείς δεν ζήτησε την καθαίρεσή του, όταν πρόβαλλε τη «Φωνή Αίματος».

Μήπως υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στο αίμα που έτρεξε από τις φλέβες τής Σελτέν στην Αλόα και αυτό του Γιώργου που «χάθηκε» στο Παλαίκυθρο; Μήπως υπάρχει διαφορά στον πόνο που βίωσε ο Αλί Φαΐκ με τον πόνο που βίωσε ο Πέτρος; Βλέπετε κάποια διαφορά στα σοβινιστικά χαρακτηριστικά των δολοφόνων; Αναγνωρίζετε κάποια διαφορά στην ποιότητα των δύο ηγεσιών που ποτέ δεν διώξανε τους δολοφόνους και ποτέ δεν έδωσαν μια επίσημη απολογία για όσα κακά έγιναν σε αυτό το νησί; Δεν διερωτάστε πώς οι ηγέτες μας μιλούν για ειρήνη και επανένωση, αλλά αρνούνται να προσφέρουν μια συγνώμη σε αυτό τον λαό; Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη σιωπηλή επιστροφή οστών στους συγγενείς, από το να τα επιστρέφεις με μια απολογία, και αναγνωρίζοντας τις ευθύνες της πλευράς σου. Εκτός και αν η ειρήνη που επιζητείς είναι στην πραγματικότητα εικονική. Τώρα θα λάμψει, λοιπόν, το ήθος των ηγεσιών μας.

Πριν σχεδόν ένα χρόνο, στο άρθρο μου «Αλαμινός, μπουλντόζες με σιγαστήρες» έγραψα: «Διερωτώμαι, όταν οι νεκροί στο Παλαίκυθρο αρχίσουν να υψώνουν τις φωνές τους πάνω από τη γη, αν η Τουρκοκυπριακή κοινότητα θα δείξει τον ίδιο σεβασμό που «έδειξε» η Ελληνοκυπριακή στη Σελτέν. Αν θα τους αφήσουν να μιλήσουν ανοικτά στην κοινότητά τους. Αν θα ζητήσουν να αποδοθεί δικαιοσύνη ή αν κι εκεί οι μπουλντόζες θα εργαστούν με σιγαστήρες».

Αυτή η στιγμή ήρθε. Οι νεκροί στο Παλαίκυθρο άρχισαν να υψώνουν τη φωνή τους. Ο μικρός Γιώργος ψάχνει για έναν Τουρκοκύπριο να καταγράψει τους δέκα μήνες της ζωής του. Ακούει κανείς τα βράδια τη φωνή τού αίματός του, που ψιθυρίζει μέσα στο απαλό φύσημα τού ανέμου; Ο αντίλαλος τής τελευταίας του κραυγής διαπερνά τις κορφές τού Πενταδάκτυλου και σμίγει με τη φωνή της Σελτέν.

Ποιος θέλει να στεφανωθεί προδότης και να τον φτύνουν δημόσια από τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες; Είναι κανείς που θέλει να του κλείσουν όλες τις πόρτες στο πρόσωπο, και να του γεμίζουν το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο με απειλές; Υπάρχει κανείς που η ανθρωπιά του είναι στημένη πιο ψηλά από τη σημαία του, και η συνείδησή του πάνω από την εθνικότητά του;

Ξέρω ότι λίγοι τολμηροί υπάρχουν ανάμεσά μας. Είναι όμως μια γυναίκα που μόνη της ισοδυναμεί με εκατό άνδρες. Η Σεβγκιούλ Ουλουντάγ. Πήγε στο Παλαίκυθρο κι έκλαψε πάνω από τα οστά του Γιώργου, λες κι ήταν αδελφός της… Μήπως δεν ήταν;  Έτσι έκλαψα κι εγώ πάνω στον τάφο της Σελτέν, της αδελφής μου… Μα δεν αρκεί αυτό. Δεν φτάνουν δυο και τρεις. Είναι ευθύνη των ηγεσιών να οδηγήσουν επίσημα τον λαό στη συμφιλίωση. Για ποια επανένωση μιλάμε, αν δεν μπορούμε να σμίξουμε τα δάκρυά μας;

Έχω βάλει πολλά ερωτηματικά σ’ αυτό το άρθρο, μα στην ουσία το ερώτημα είναι μόνο ένα: Πώς χάσαμε τον άνθρωπο μέσα μας;