Το ρετιρέ

Κοίταζα πολλή ώρα την οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώντας να συντάξω αυτό το άρθρο. Ξεκινούσα να γράψω, μετά έσβηνα κι άρχιζα από την αρχή. Πεταγόμουν από το ένα θέμα στο άλλο και πάλι απ΄ την αρχή. Τί να πούμε που δεν είπαμε σ’ αυτές τις ψευδοδημοκρατίες που ζούμε; Μπορείς να πας και φυλακή αν πεις καμιά αλήθεια. Ο Τζορτζ Όργουελ έγραψε, «Σε μια εποχή εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη».  Να κάνω μια επαναστατική πράξη ή μήπως το έχω κάνει ήδη όταν αναφέρθηκα σε «ψευδοδημοκρατίες»;

Από όποια πλευρά του οδοφράγματος κι αν κοιτάξω, βλέπω ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Οι ηγεσίες να στρατεύονται με το μεγάλο κεφάλαιο και με νόμους και διατάγματα αφαιρούν όλο και περισσότερες ελευθερίες από το λαό. Η λέξη Δημοκρατία που είναι αρχαία ελληνική λέξη, θα πει, Λαϊκή Εξουσία. Πώς γίνεται να είναι λαϊκή εξουσία όταν ο λαός και η ηγεσία είναι σε συνεχή σύγκρουση;  Όταν μια ηγεσία χωρίς το παραμικρό λαϊκό έρεισμα δεν παραιτείται, τότε δεν έχουμε δημοκρατία, έχουμε ένα βελούδινο πραξικόπημα. Ένα πολιτικό πραξικόπημα κατά το οποίο δεν πέφτει ούτε μία τουφεκιά. Πέφτουν καταπιεστικοί νόμοι, πρωτόκολλα, φιμώσεις δημοσιογράφων, διώξεις αντιφρονούντων, παραβιάσεις θεσμών, καταπάτηση βασικών ελευθεριών, δολοφονίες προσωπικοτήτων, κατάργηση εργασιακών κεκτημένων, καλπονοθείες… όλα αυτά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.

Όταν το πάθος της φιλοδοξίας και η απληστία καταλάβει μια ηγεσία, δεν την ενδιαφέρει πλέον η ευημερία και η ελευθερία του λαού. Εξυπηρετείται το μεγάλο κεφάλαιο με μίζες και ρουσφέτια. Στην πολυκατοικία της κρίσης- φτιαχτής ή μη-, ενώ στο ρετιρέ γίνεται γλέντι και κραιπάλη, ο απλός πολίτης κοιμάται τα βράδια στο υπόγειο σαν τρωκτικό αναζητώντας τρόπους επιβίωσης. Η ελίτ βαδίζει από δόξα σε δόξα, χρησιμοποιώντας κρατικούς και κομματικούς μηχανισμούς, ενώ ο λαός χωλαίνοντας κατηφορίζει εξουθενωμένος από μιζέρια σε μιζέρια.  ‘

Όταν το πολιτικό σύστημα εργάζεται για τα συμφέροντα των λίγων, με απώτερο σκοπό την συσσώρευση πλούτου και η ευτυχία και ευημερία του λαού δεν είναι ο πρωταρχικός στόχος, δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία. Η επιβολή των ολίγων προνομιούχων πάνω στους πολλούς. Επιλέξαμε το καπιταλιστικό σύστημα, δεν θα έπρεπε να έχουμε παράπονο. Ποτέ δεν τολμήσαμε να κινηθούμε προς τον σοσιαλισμό. Μας έριξαν λίγα ψίχουλα κατά καιρούς και πιστέψαμε πως θα ανεβαίναμε όλοι στο ρετιρέ. Στην πραγματικότητα είμαστε σκλάβοι με εισοδήματα κι όταν ήρθε η στιγμή που δεν τους είμασταν χρήσιμοι, μας φόρτωσαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί για το υπόγειο. Μάλιστα έχουμε φτάσει σε τέτοια επίπεδα πολιτικής επιστήμης, που τρωγόμαστε αναμεταξύ μας για να στηρίξουμε αυτούς που ζουν στο ρετιρέ.  

Θα μου πείτε, «Μα έγιναν εκλογές και αποφάσισε ο λαός, πως ισχυρίζεσαι πως δεν είναι δημοκρατία;» Εύλογο το ερώτημα. Να παραμερίσω το θέμα της καλπονοθείας, των ξένων παρεμβάσεων ή ακόμα και το γεγονός μιας επιτυχημένης επικοινωνιακής καμπάνιας που καθοδήγησε τον ψηφοφόρο προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Να παραμερίσω και τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε το χρήμα που επενδύθηκε στην εκλογική καμπάνια. Σήμερα, αυτή την στιγμή, ποιά είναι η σχέση μεταξύ λαού και ηγεσίας; Εξυπηρετεί η ηγεσία τα καλά νοούμενα συμφέροντα του λαού; Προστατεύει τα εργατικά και συντεχνιακά του δικαιώματα; Μάχεται για να διαφυλάξει την περιουσία του από τις τράπεζες ή εξυπηρετεί ξένα και τοπικά οικονομικά μεγαθήρια;     

Ρητορικά τα ερωτήματα, γιατί όπως έλεγε κι ο Βούδας, «Τρία πράγματα δεν μπορούν να κρυφτούν για πολύ: ο ήλιος, το φεγγάρι και η αλήθεια». Οι πολίτες γνωρίζουν όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα. Ξέρουν πολύ καλά τι γίνεται στο ρετιρέ και ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται. Βλέπουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα σιγά σιγά, ένα προς ένα να αφαιρούνται. Νιώθουν την θηλιά στο λαιμό να σφίγγει τις φωνητικές τους χορδές. Βιώνουν καθημερινά μέσα στο πετσί τους την στέρηση και την φτωχοποίηση, κι όσο κι αν διαμαρτύρονται δεν ιδρώνει αφτί. Μόνο οι ηγεσίες και τα κομματόσκυλα τους δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα στα όσα συμβαίνουν μέσα στις κοινωνίες μας.

Ας πούμε επιτέλους την γυμνή αλήθεια. Ποτέ δεν θα λυθεί το Κυπριακό πρόβλημα και ποτέ δεν θα ευημερήσουμε σαν λαός μέσα σε ένα αιμοβόρο καπιταλιστικό σύστημα, όπου το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ηγεσίας είναι η απληστία, και που το χρήμα έχει περισσότερη αξία από την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τόνι Αγκαστινιώτης

7 Αυγούστου 2022

Çatı Katı

Saatlerdir bilgisayarın ekranına bakarak, bu makaleyi yazmaya çalışıyorum... Yazmaya başlıyorum, sonra siliyor, tekrar yazmaya başlıyorum… Bir konudan ötekine atlıyor, sonra tekrar başa dönüyorum... Yaşadığımız bu sözde demokrasilere söylemediğimiz ne kaldı ki? Doğruyu söylersen hapse de girebilirsin… “Sahtekarlığın egemen olduğu dönemde, gerçeği söylemek devrimci bir eylemdir” demişti George Orwell… Devrimci bir eylem mi yapayım, yoksa “sahte demokrasilerden” söz ederken, hali hazırda bunu yaptım mı?

Barikatın hangi tarafından bakarsam bakayım, aynı sahneyi görüyorum. Büyük sermayeyle, yasalarla ve direktiflerle hareket eden liderlikler, halkı giderek daha fazla özgürlükten yoksun bırakıyorlar... Antik Yunanca olan Demokrasi kelimesi, Halkın İktidarı anlamına gelmektedir... Halk ve liderlik sürekli çatışma halindeyken, halkın iktidarı nasıl mümkün olabilir? En ufak halk desteğine sahip olmayan bir liderlik istifa etmediği zaman, demokrasimiz olmaz…  Kadife bir darbe olur... Tek bir kurşunun dahi sıkılmadığı siyasi bir darbe olur…

Baskıcı yasalar, protokoller, gazetecilerin susturulması, rejim karşıtlarının kovuşturulması, kurum ihlalleri, temel özgürlüklerin çiğnenmesi, suikastlar, çalışma alanındaki kazanımların kaldırılması, seçimlere hile katılması… Tüm bunlar demokratik yönetim kategorisine girmez…

Bir liderliği, hırs ve açgözlülük ele geçirdiğinde, o liderlik artık halkın refahını ve özgürlüğünü umursamaz. Komisyon ve rüşvetle büyük sermayeye hizmet eder… Kriz apartmanında -inşa edilmiş veya edilmemiş - çatı katında eğlence ve sefahat varken, sıradan vatandaş geceleri bodrumda hayatta kalmanın yollarını arayan bir kemirgen gibi uyur... Elit kesim devlet ve parti mekanizmalarını kullanarak, şöhretten şöhrete atlarken, halk topallayarak, sefaletten sefalete ilerler…

Bir siyasi sistem, bir azınlığın çıkarları için çalıştığında, halkın mutluluğu ve refahı birincil hedef olmadığında, bu bir demokrasi değil, bir oligarşidir. İmtiyazlı azınlığın çoğunluk üzerinde tahakküm kurmasıdır. Kapitalist sistemi biz seçtik, o nedenle şikâyet etmemeliyiz. Sosyalizme doğru ilerlemeye hiçbir zaman cesaret edemedik. Zaman zaman önümüze birkaç kırıntı attılar ve biz hepimizin çatı katına çıkacağına inandık.

Biz aslında maaşlı köleleriz ve artık onlara faydalı olmadığımızı anladıklarında bizi asansöre bindirdiler ve bodruma inmemiz için düğmeye bastılar. Siyaset biliminin öyle bir seviyesine geldik ki, çatı katında yaşayanları desteklemek için birbirimizi yiyoruz.

Bana şunu sorabilirsin… “Ama seçim yapıldı ve halk karar verdi, sen bunun demokrasi olmadığını nasıl iddia edersin?” Çok mantıklı bir soru… Seçimlere hile katılmasını, yabancı müdahaleleri, hatta seçmeni bir yöne yönlendiren başarılı bir iletişim kampanyası gerçeğini bir kenara bırakıyorum… Seçim kampanyasına yatırılan paranın oynadığı önemli rolü de bir kenara bırakıyorum… Bugün, şu anda halk ve liderlik arasındaki ilişki nedir? Liderlik halkın çıkarlarına hizmet ediyor mu? Çalışma ve sendikal haklarını koruyor mu? Malını bankalardan korumak için mi mücadele ediyor, yoksa yabancı ve yerel finans devlerine mi hizmet ediyor? Bu sorular önemli sorulardır, zira tıpkı Buddha’nın dediği gibi “üç şey uzun süre gizli kalamaz: güneş, ay ve gerçek…” Vatandaşlar, soruların tüm cevaplarını biliyor. Çatı katında ne olup bittiğini ve hangi çıkarlara hizmet edildiğini çok iyi biliyorlar.  Demokratik haklarının yavaş yavaş, birer birer ellerinden alındığını görüyorlar.

Boyunlarındaki ilmeğin ses tellerini sıktığını hissediyorlar… Her gün tenlerinde yoksunluğu ve yoksullaşmayı yaşıyorlar… Ne kadar şikayet ederlerse etsinler, kimsenin umurunda değil… Yalnızca liderlikler ve parti köpekleri, toplumlarımızda yaşananlarda bir sorun olduğunu görmüyor.

Sonunda çıplak gerçeği söyleyelim… Kıbrıs sorunu asla çözülmeyecek ve liderliğin baskın özelliğinin açgözlülük olduğu ve paranın insan varlığından daha değerli olduğu kana susamış kapitalist bir sistemde halk olarak asla refaha kavuşmayacağız…

Toni Agastiniotis

7 Ağustos 2022