Ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο

Η γη γυρίζει και σε κάθε στροφή ανακατεύεται η τράπουλα που καταγράφει το μέλλον της ανθρωπότητας. Μυστήριο οι βουλές του Αλλάχ, αλλά ακόμα πιο μεγάλο μυστήριο οι βουλές των ανθρώπων. Όσο και αν προσπαθούν οι πολιτικοί αναλυτές να διαβάσουν σαν σύγχρονες χαρτορίχτρες τις πολιτικές εξελίξεις, το ρου της ιστορίας βρίσκεται σε συνεχή μεταβολή. Την μια βδομάδα αγγίζουμε την λύση, την άλλη αγγίζουμε την διχοτόμηση. Από τις κουμπαριές Κώστα Καραμανλή και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν καταλήξαμε στο «Μητσοτάκης γιοκ» και τις ιαχές πολέμου. Την μια στηρίζουμε τους παλαιστίνιους, την επόμενη κάνουμε διακρατικές συμφωνίες με το απαρτχάιντ του Ισραήλ. Μόνο οι χαμαιλέοντες και οι πολιτικοί μπορούν να αλλάζουν χρώματα με τόσο γρήγορο ρυθμό.

Παρακολουθούσα τις δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων αυτές τις μέρες και οι ρητορικές υπέρ του πολέμου διάχυτες. Ο τούρκος πρωθυπουργός μίλησε για τις βαρβαρότητες της Ευρώπης, για τις σταυροφορίες, τις λεηλασίες και κατέληξε να δηλώνει ότι, «Θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ και μπορούμε να πάμε παντού». Τί σχέση έχουμε εμείς σήμερα με τους σταυροφόρους ή την οθωμανική αυτοκρατορία;  Προσπαθώ να κατανοήσω πως η Τουρκία, που ανήκει στο δυτικό αμυντικό δόγμα του ΝΑΤΟ και διεκδικεί θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ταυτόχρονα δαιμονοποιεί στο παρόν την Δύση για γεγονότα που ανήκουν σε μια άλλη εποχή, που δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα. Μήπως η κατάληψη του Βυζαντίου και της ελληνικής επικράτειας από την οθωμανική αυτοκρατορία έγιναν με ειρηνικά μέσα; Δεν είναι με σφαγές και ανθρώπινο αίμα που καταχτήθηκαν και χαράχτηκαν όλα τα σύνορα των κρατών; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως απλά σχεδιάστηκαν ειρηνικά πάνω στο χάρτη; Θα πρέπει τώρα να μισώ όλους τους χριστιανούς και όλους τους μουσουλμάνους για όσα συνέβησαν στον μεσαίωνα; Είναι λογικό να βουτήξουμε τις ψυχές μας στο μίσος για άλλους πέντε αιώνες, ή επιτέλους να κτίσουμε γέφυρες ειρήνης και να λύσουμε τα προβλήματα μας; 

Να είμαστε ξεκάθαροι όταν μιλάμε και οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Οι λέξεις και οι χρόνοι είναι σημαντικά στον δημόσιο λόγο. «Θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Αυτό το «έρθουμε» θέλει ανάλυση. Ποιοί; Αυτός ο πληθυντικός που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί όταν κτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, και αναφέρομαι ανά το παγκόσμιο, είναι το μεγαλύτερο παραμύθιασμα προς τον κάθε λαό. Ας πούμε την γυμνή αλήθεια. Όχι, δεν θα έρθουν οι πρόεδροι, οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι κομματικοί ηγέτες. Ούτε τα παιδιά και οι στενοί συγγενείς και οι φίλοι τους. Δεν θα πάρουν όπλα στα χέρια τους, ούτε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν, ούτε ο Ερσίν Τατάρ, ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε ο Νίκος Αναστασιάδης, ούτε ο Τζον Μπάιντεν, ούτε ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα παιδιά του κόσμου θα στείλουν στα πεδία των μαχών να αλληλοσκοτωθούν. Εμείς στην σκακιέρα δεν είμαστε βασιλιάδες. Είμαστε πιόνια. Εμείς βάζουμε το αίμα στη γη κι αυτοί τις κτίζουν τις προτομές τους στις πλατείες. Εμείς παλεύουμε να πληρώσουμε το ηλεκτρικό κι αυτοί ζουν μέσα στην χλιδή. Δεν θα μας ρωτήσουν, ούτε θα ζητήσουν την έγκριση μας, ούτε τους απασχολεί η συνείδηση μας. Θα μας το επιβάλουν ως πατριωτικό καθήκον κι αν αρνηθούμε θα μας κρεμάσουν ως προδότες.

Το τραγικό σε όλη αυτή την ματαιοδοξία είναι που βάζουν και τον Αλλάχ μέσα στην πολιτική αρένα. «Ο Αλλάχ είναι μαζί μας», λένε στο λαό και οι μεν και οι δε. Πόσο ανθρώπινο αίμα χρειάζεται αυτός ο Αλλάχ για να χορτάσει; Στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί να είναι μαζί μας ο Αλλάχ και όχι με τους άλλους; Μήπως τον ρώτησε ποτέ κανένας ηγέτης αν θα πρέπει να κάνει πόλεμο και του απάντησε «σφάξε για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της χώρας σου»; Εγώ λέω, ο Αλλάχ θέλει να αρπάξουμε την ειρήνη από τα κέρατα και να την κρατήσουμε όσο πιο σφιχτά μπορούμε, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να μας πειράξει ο διάβολος και να σκοτώσουμε αθώους ανθρώπους.

Η ζωή είναι μεγαλύτερη από εμάς και ο τροχός γυρίζει αδιάκοπα. Το μόνο που μπορούμε να αδράξουμε, είναι την κάθε ευκαιρία που μας δίνει το παρόν. «Ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο», αυτό θα έπρεπε να είναι το τραγούδι μας. Όποιοι θέλουν να κάνουν πόλεμο, να στείλουν τα δικά τους παιδιά στην μάχη…, εμάς τους υπόλοιπους να μας αφήσετε ήσυχους, είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή.

Τόνι Αγκαστινιώτης

4 Σεπτεμβρίου 2022

Yurtta barış, dünyada barış

Dünya dönüyor ve her dönüşte insanlığın geleceğini yazan deste de karıştırılıyor… Allah’ın istekleri sırdır, hatta insanların istekleri daha büyük bir sırdır… Siyasi analistler, siyasi gelişmeleri modern kâğıt oyunları gibi okumaya çalıştıkça, tarihin akışı da sürekli değişmektedir. Bir hafta çözüme yaklaşırken, ertesi hafta bölünmeye yaklaşıyoruz… Kostas Karamanlis ve Recep Tayyip Erdoğan’ın nikah şahitlikleri yaptıkları noktadan, “Mitsotakis diye biri yok” söylemleri ile savaş naralarına geldik… Bir gün Filistinlileri destekliyoruz, ertesi gün İsrail’in apartheid rejimi ile devletler arası anlaşmalar yapıyoruz…  Sadece bukalemunlar ve politikacılar bu kadar hızlı renk değiştirebilirler…

Bu günlerde Türk yetkililerin açıklamalarını izliyorum… Savaş yanlısı söylemler çok yaygın… Türkiye Cumhurbaşkanı, Avrupa’nın barbarlıklarından, haçlı seferlerinden, yağmalamalardan bahsettikten sonra, sözlerini “Bir gece ansızın gelebiliriz, hem de her yere gelebiliriz” diyerek tamamladı. Bugün Haçlılar veya Osmanlı İmparatorluğu ile ne ilgimiz var? Batı’nın savunma doktrini NATO’ya mensup, AB içinde yer talep eden Türkiye’nin, aynı zamanda günümüz gerçeğiyle hiçbir ilgisi olmayan başka bir döneme ait olaylar için  şimdiki zamanda Batı’yı nasıl olur da şeytanlaştırdığını anlamaya çalışıyorum. Bizans ve Yunan topraklarının Osmanlı İmparatorluğu tarafından fethi, barışçıl yollarla mı gerçekleşti? Devletlerin tüm sınırlarının fethedilip çizilmesi, katliamlarla ve insan kanıyla gerçekleşmedi mi? Haritaların barışçıl bir şekilde tasarlandığına inanan var mı? Orta Çağ’da yaşananlar için şimdi tüm Hristiyanlardan ve tüm Müslümanlardan nefret mi etmeliyim? Ruhlarımızı bir beş yüzyıl daha kin içinde boğmak mı, yoksa nihayet barış köprüleri kurup sorunlarımızı çözmek mi daha mantıklı?

Politikacılar ve gazeteciler konuşurken net olmalı… Topluluk önünde konuşurken, seçilen kelimeler ve bahsedilen zamanlar önemlidir. “Bir gece ansızın gelebiliriz.” Buradaki “gelme” kelimesi, analize muhtaçtır. Kimler gelecek? Politikacıların savaş trampetini çalarken kullandıkları bu çoğul kelimeler, tüm dünyadan söz ediyorum, halklara anlatılan en büyük masaldır. Çıplak gerçeği söyleyelim... Hayır, gelecek olanlar, cumhurbaşkanları, başbakanlar, bakanlar ya da parti liderleri değildir. Onların çocukları, yakın akrabaları ve arkadaşları da değildir… Ne Recep Tayyip Erdoğan, ne Ersin Tatar, ne Kiriakos Mitsotakis, ne Nikos Anastasiadis, ne John Biden, ne de Vladimir Putin eline silah alacak… Birbirlerini öldürmek için savaş alanlarına, halkın çocuklarını gönderecekler… Satranç tahtasındaki bizler, şah değiliz... Bizler piyonuz… Biz kanı yere akıtıyoruz, onlar da meydanlara büstlerini dikiyorlar. Biz elektrik faturasını ödemekte zorlanırken, onlar lüks içinde yaşıyorlar. Bize sormayacaklar, onayımızı almayacaklar, vicdanımız da umurlarında değil… Bunu bize vatani görev olarak dayatacaklar ve eğer reddedersek, bizi hain diye asacaklar.

Bütün bu kibrin en trajik yanı, Allah’ı da siyasi arenaya sokmuş olmalarıdır. İki tarafın da halkına “Allah yanımızdadır” diyorlar. Bu sözünü ettikleri Allah’ın doyması için, daha ne kadar insan kanı gerekir? Hem Allah neden diğerlerinin değil de bizim yanımızda olsun? Herhangi bir lider ona savaşıp savaşmaması gerektiğini sordu ve “ülkenin çıkarlarına hizmet etmek için katliam yapmalısın” yanıtını mı aldı? Demek istediğim, Allah bizden, barışı boynuzlarından yakalamamızı ve ona elimizden geldiğince sıkı sarılmamızı istiyor ki şeytan bizi asla ayartmasın ve masum insanları öldürmeyelim…

Yaşam bizden daha büyük ve çark durmadan dönüyor… Yakalayabileceğimiz tek şey, şu anın bize sunduğu fırsatlardır. “Yurtta barış, dünyada barış…” Şarkımız bu olmalı… Savaşmak isteyenler, savaşa kendi çocuklarını göndersinler… Geri kalanımızı rahat bıraksınlar… Biz hayata aşığız…

Toni Agastiniotis

4 Eylül 2022