Η πανοπλία μας

«Φορέσαμε την πανοπλία μας και είμαστε έτοιμοι»

Recep Tayyip Erdoğan

Οι πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι αυτής της χώρας ποτέ δεν σήκωσαν όπλα ενάντια στην άλλη κοινότητα. Πάντα πίστευαν στην ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των κοινοτήτων. Στις όποιες διαφορές αναφύονταν, πάντα προσπαθούσαν με ειρηνικά μέσα να βρουν λύσεις. Ποτέ δεν έλαβαν μέρος σε μαζικές εκτελέσεις, όπως στην Μάραθα την Τόχνη ή την Άσσια και το Παλαίκυθρο. Ποτέ δεν ονειρεύτηκαν πολέμους και εδαφικό μοίρασμα της πατρίδας. Αντιθέτως, έκαναν κοινούς εργατικούς αγώνες και μοιράστηκαν ιδρώτα και ψωμί.

Ο εφιάλτης που βιώσαμε το 1974, ήταν προϊόν της εθνικιστικής δεξιάς και στις δυο κοινότητες, που σύμφωνα με όλα τα ιστορικά ευρήματα στηριζόταν από ξένα κέντρα τα οποία εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα. Με άλλα λόγια, οι εθνικιστές ήταν απλά πιόνια σε ένα στημένο παιχνίδι, που για στοίχημα παιζόταν η μοίρα του λαού μας και παίχτηκε άσχημο παιχνίδι.

Πολλές αλήθειες στριμώχτηκαν κάτω από το χαλί της ιστορίας κι αυτοί που αιματοκύλησαν το νησί, αφού μπόρεσαν να επιβάλουν το δικό τους αφήγημα, μπολιάζοντας τον εθνικισμό και στη νέα γενιά δια της παιδείας, έγιναν οι τιμώμενοι ήρωες και εθνοσωτήρες του γένους. Ποτέ δεν θα ακούσεις από ένα Τουρκοκύπριο εθνικιστή να αναφερθεί στους άμαχους που δολοφονήθηκαν στην Άσσια, όπως ποτέ δεν θα ακούσεις από ένα Ελληνοκύπριο εθνικιστή να αναφερθεί στους άμαχους που δολοφονήθηκαν στην Τόχνη. Αν έπαιρνα τις φωτογραφίες των δολοφονημένων αντρών της Άσσιας και της Τόχνης και τις έσμιγα χωρίς να βάζω ονόματα, πέρα από τους συγγενείς οι υπόλοιποι δεν θα ξέραμε ποιοι είναι ελληνοκύπριοι και ποιοι τουρκοκύπριοι. Αυτό που μπορώ να σας εγγυηθώ είναι, πως μέσα σε αυτά τα πηγάδια και τους ομαδικούς τάφους, ανασύρονται κυρίως Κύπριοι μεροκαματιάρηδες που ποτέ δεν ήθελαν να γίνουν μάρτυρες πολέμου.

Διαβάζοντας προ ημερών την δήλωση του Τούρκου προέδρου, «Φορέσαμε την πανοπλία μας και είμαστε έτοιμοι», ανατρίχιασα. Στο μυαλό μου ήρθαν όλα εκείνα τα βιώματα του πολέμου, που σαν παιδί έζησα στην Αμμόχωστο, αλλά και τα τόσα δεινά που έζησαν οι Κύπριοι το καλοκαίρι του 1974. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κάποιος απειλεί να τα επαναλάβει κι έχει την δύναμη να το κάνει. Δεν ξέρω αν μπορώ να εκτιμήσω σωστά τον Τούρκο πρόεδρο. Τα λέει για να εξαναγκάσει την Ελλάδα να έρθει σε συμβιβασμό, με κέρδος για την Τουρκία ή θέλει πραγματικά ένα πόλεμο, έστω μικρής εμβέλειας, γιατί σε μια τέτοια κρίση θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία; Είναι πολύ καλύτερη, ανθρώπινη θα έλεγα, μια σοβαρή διαπραγμάτευση, παρά τον θάνατο έστω κι ενός νέου ανθρώπου στο πεδίο της μάχης. Καμία μάνα να μην κλάψει παιδί για μια ρουφηξιά αέριο.

Με την τόση ρητορική πολέμου που υπάρχει από όλες τις πλευρές, ναι, ήρθε η στιγμή να φορέσουμε την πανοπλία μας. Την πανοπλία της ειρήνης. Είναι η στιγμή που εμείς οι προοδευτικοί άνθρωποι αυτής της χώρας, ανεξαρτήτου κοινότητας, πρέπει να σταθούμε μαζί ενωμένοι ενάντια στις πολεμικές ιαχές των πολεμοχαρών ηγετών μας. Να σηκώσουμε το κεφάλι και να φορέσουμε την περικεφαλαία της σύνεσης. Να φορέσουμε στο στήθος τον διεθνιστικό θώρακα, που θα διαφυλάξει την καρδιά μας από το μίσος και την μισαλλοδοξία του εθνικισμού. Να σηκώσουμε ενωμένοι τις ασπίδες των πεποιθήσεων μας ενάντια σε κάθε ρητορική πολέμου και διχοτομικής πολιτικής. Είναι ο καιρός που πρέπει το δίστομο σπαθί της γλώσσας να είναι ακονισμένο με γυμνή αλήθεια και να βαδίσουμε με θάρρος στο δρόμο της ειρήνης.

Χωρίς ένα κοινό μέτωπο Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεσκεπάσουμε το σκοτάδι του εθνικισμού και να αναδείξουμε το δικό μας όραμα και την θέληση μας για μια ενωμένη πατρίδα. Μαζί πρέπει να πούμε, Όχι στον πόλεμο, Όχι στη βία, Όχι στην διχοτόμηση της πατρίδας μας, Όχι σε σύνορα που δεν έφτιαξε η φύση. Αν είναι να ζήσουμε μαζί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε μαζί και να πεθάνουμε μαζί… αυτό θα πει αδελφοσύνη… η αδελφοσύνη είναι η πανοπλία!

Τόνι Αγκαστινιώτης

23 Οκτωβρίου 2022

Zırhımız

“Zırhımızı kuşandık, hazırız”

Recep Tayyip Erdoğan

Bu ülkenin gerçek ilerici insanları, hiçbir zaman, diğer topluma karşı silah kaldırmadı. İlerici insanlar her zaman, toplumların barış içinde bir arada yaşamasına inandı...  Yaşanan anlaşmazlıklara her zaman barışçıl yollarla çözüm bulmaya çalıştılar… Muratağa ve Taşkent’te ya da Paşaköy ve Balıkesir’de olduğu gibi, toplu infazlara asla katılmadılar… Ne savaş ne de ülkenin topraklarının bölünmesini hayal ettiler... Tam aksine ortak emek mücadeleleri verdiler ve alın teri ile ekmeği paylaştılar…

1974’te yaşadığımız kâbus, tüm tarihsel bulgulara göre yabancı çıkarlara hizmet eden yabancı merkezler tarafından desteklenen her iki toplumdan da milliyetçi sağın bir ürünüydü. Başka bir deyişle milliyetçiler, halkımızın kaderi üzerinde oynanan kötü ve hileli bir oyunun piyonlarıydı.

Birçok gerçek tarihin halısı altına itildi ve adada kan dökenler, kendi anlatılarını empoze ettikten sonra, eğitim yoluyla yeni nesle milliyetçiliği aşıladılar, nesillerin onurlu kahramanları ve kurtarıcıları oldular. Bir Kıbrıslı Türk milliyetçisinden, Taşkent’te katledilen sivil insanlar hakkında hiçbir şey duymayacağınız gibi, bir Kıbrıslı Rum milliyetçisinden de asla Paşaköy’de öldürülen siviller hakkında hiçbir şey duymayacaksınız. Paşaköy ve Taşkent’te öldürülenlerin fotoğraflarını çekip, isimlerini yazmadan karıştırsaydım, akrabaları dışındakiler, kimin Kıbrıslı Rum, kimin Kıbrıslı Türk olduğunu bilemeyecekti. Size garanti edebileceğim tek şey, bu kuyulara ve toplu mezarlara, çoğunlukla savaşa tanık olmak istemeyen Kıbrıslı gündelikçi işçilerin sürüklendiğidir.

Birkaç gün önce Türkiye Cumhurbaşkanı’nın “zırhımızı kuşandık, hazırız” açıklamasını duyunca, ürperdim. Çocukken Mağusa'da yaşadığım savaşın tüm deneyimleri ve 1974 yazında Kıbrıslıların yaşadığı acılar geldi aklıma... Aniden birinin, bu yaşananları tekrarlamakla tehdit ettiğini ve bunu yapacak güce sahip olduğunu fark ettim.  Türkiye Cumhurbaşkanı’nın açıklamalarını doğru okuyabilir miyim bilmiyorum... Bunu Yunanistan’ı Türkiye’ye çıkar sağlayacak bir uzlaşmaya zorlamak için mi söylüyor, yoksa böyle bir kriz onu iktidarda tutabileceği için gerçekten küçük de olsa bir savaş mı istiyor bilmiyorum... İnsani, ciddi bir müzakere, bir gencin savaş alanında ölmesinden çok daha iyidir. Hiçbir anne bir nefes gaz için ağlamamalı…

Her taraftan bu kadar çok savaş söylemi gelirken, evet, zırhımızı kuşanmamızın zamanı geldi. Barış zırhını… Bu ülkenin ilerici insanlarının, toplumundan bağımsız olarak, savaş çığırtkanlığı yapan liderlerimiz karşısında birlik içinde durmalarının zamanıdır. Başımızı kaldırıp, basiret miğferini takmalıyız...  Kalbimizi milliyetçiliğin nefret ve hoşgörüsüzlüğünden koruyacak enternasyonalist zırhı göğsümüze kuşanmalıyız… İnançlarımızın kalkanını, tüm savaş söylemlerine ve bölücü siyasete karşı birlikte kaldırmalıyız… Dilin iki ucu keskin kılıcının, çıplak gerçekle bilenmesinin ve barış yolunda cesaretle yürümemizin zamandır…

Kıbrıslı Rumların ve Kıbrıslı Türklerin ortak cephesi olmadan, milliyetçiliğin karanlığını asla ortaya çıkaramayacağız, kendi vizyonumuzu ve birleşik bir vatan ile ilgili irademizi vurgulayamayacağız. Hep birlikte “savaşa hayır”, “şiddete hayır”, “yurdumuzun bölünmesine hayır”, “doğanın belirlemediği sınırlara hayır” demeliyiz. Eğer birlikte yaşayacaksak, birlikte savaşmaya ve birlikte ölmeye hazır olmalıyız… Kardeşlik budur… Kardeşlik zırhtır!

Toni Agastiniotis

23 Ekim 2022