Προς τα πού θα βαδίσουμε;

Δημοσιεύοντας την περασμένη εβδομάδα την ανακοίνωση της Αριστερής Πτέρυγας για τις δημοτικές εκλογές, ίσως πολλοί σύντροφοι να διαφώνησαν με αυτές τις εκτιμήσεις. Σε αυτό όμως που πιστεύω λίγοι θα διαφώνησαν είναι η τελευταία παράγραφος της ανακοίνωσης η οποία έλεγε τα εξής: «Ειδικά στο θέμα του Κυπριακού, η Αριστερά, ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή, έχουν καθήκον να προχωρήσουν σε αποφασιστικά βήματα ενότητας στην προσπάθεια χάραξης κοινής πολιτικής που να κερδίσει τις δύο κοινότητες σε μια πορεία αγώνα για τη λύση του Κυπριακού».

‘Όταν ξεκίνησε η σταδιακή μεθόδευση της διχοτόμησης της Κύπρου από τους εθνικιστές υπερπατριώτες της χώρας μας, στο στόχαστρο των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες βρέθηκαν οι κομμουνιστές. Οι διεθνιστικές και ταξικές θέσεις των κομμουνιστών ήταν εμπόδιο στα σχέδια των εθνικιστών. Με απειλές, τραμπουκισμούς και πολιτικές δολοφονίες κατάφεραν να σιγήσουν σε μεγάλο βαθμό τη συνεργασία και τον κοινό αγώνα της εργατικής τάξης. Το 1974 με την επιβολή της διχοτόμησης διά της βίας, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα, μέχρι που άνοιξαν τα οδοφράγματα και η πιθανότητα ενός κοινού αγώνα με φυσική επαφή, έγινε ξανά εφικτός.

Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και παρόλο που οι επαφές άρχισαν να φέρνουν κοντά τις αριστερές δυνάμεις, εντούτοις δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια κοινή πολιτική παράταξη παρόλες τις διεθνιστικές μας απόψεις. Πέρα από την γεωγραφική διχοτόμηση που επέβαλε ο εθνικισμός, υπάρχει και η εσωτερική διχοτόμηση των διάφορων πολιτικών ομάδων στις αριστερές οργανώσεις. Διαφορές που πολλές φορές οφείλονται είτε σε δογματικές ερμηνείες που μας δίνουν ταυτότητα– εγώ είμαι Τροτσκιστής, εγώ Λενινιστής, εγώ…- είτε σε διαφορετικές εκτιμήσεις όσον αφορά την πολιτική κατάσταση του σήμερα και ποια δράση πρέπει να ακολουθηθεί.

Σκοπός μου σε αυτό το άρθρο δεν είναι να θίξω τα διάφορα λάθη που έκανε η αριστερά και τις ευθύνες που βαραίνουν το όποιο πολιτικό κόμμα ή οργάνωση. Το σημαντικό είναι τί κάνουμε από δω και πέρα. Πώς προχωράμε μπροστά σαν εργατική τάξη για το καλό της πατρίδας μας και πως θα ανατρέψουμε την άρχουσα τάξη, η οποία διαιρώντας μας, κατάφερε να βασιλέψει.

Ο Βλαντιμίρ Λένιν στις Θέσεις του Απρίλη 1917, σε μια πολύ ρευστή στιγμή της Ρωσικής επανάστασης, όπου οι διασπαστικές φωνές απειλούσαν την ενότητα, έγραψε τα εξής: «Το ζήτημα δε βρίσκεται στο πόσο γρήγορα θα βαδίσουμε, αλλά προς τα πού θα βαδίσουμε. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο αν οι εργάτες είναι προετοιμασμένοι, αλλά στο πώς και για ποιό σκοπό να τους προετοιμάσουμε.» Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα που πρέπει να συλλογιστούμε αυτές τις κρίσιμες ώρες. Μας σηκώνει να περπατάμε χώρια κι ο καθένας το βιολί του; Μήπως ήρθε η ώρα να ενωθεί πολιτικά η διεθνιστική αριστερά της Κύπρου και να δώσει το παρόν της στην ιστορία; Γιατί η γυμνή αλήθεια είναι πως τώρα είμαστε στο περιθώριο. Βγαίνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς και είναι όλες εναντίον μας. Η άρχουσα τάξη παίζει την μουσική κι εμείς χορεύουμε κυκλικά στο γαϊτανάκι που μας έστησαν.

Προσωπικά πιστεύω πως ήρθε η ιστορική στιγμή να ενωθούμε, να γίνει το «εγώ», «εμείς». Να ενώσουμε αίμα και ιδρώτα, φωνή και δράση. Πρέπει να συνεννοηθούμε για να σμίξουν οι ζωές μας και να δώσουμε τον πολιτικό μας αγώνα σαν να μην υπάρχουν οδοφράγματα. Αν όχι για την ιδεολογία, τουλάχιστο από αγάπη για τη γη και τον λαό μας… με όλα τα κουσούρια του…

Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, μα χωρίς και τις δύο φτερούγες του δεν μπορεί να φτάσει στον ουρανό μας.

Τόνι Αγκαστινιώτης

12 Φεβρουαρίου 2023

Nereye gidiyoruz?

Geçtiğimiz hafta, Sol Kanat’ın belediye seçimlerine ilişkin bildirisini yayınladığımda, belki de birçok yoldaş bu değerlendirmelere katılmadı. Ancak çok az kişinin hemfikir olmayacağını düşündüğüm şey, bildirinin şu ifadeleri içeren son paragrafıdır: “Özellikle Kıbrıs sorununda, Kıbrıs Rum ve Kıbrıs Türk Solunun görevi, Kıbrıs sorununun çözümüne ilişkin mücadele sürecinde, iki toplumu kazanacak ortak bir politika çizme çabasında birlik içinde kararlı adımlar atmaktır.”

Ülkemizin milliyetçi süper vatanseverleri tarafından Kıbrıs’ın kademeli olarak bölünmesine ilişkin planlar başladığında, her iki toplumun da milliyetçilerinin hedef tahtasında komünistler vardı. Komünistlerin enternasyonalist ve sınıfsal tutumları, milliyetçilerin planlarına engel oldu. İşçi sınıfının iş birliğini ve ortak mücadelesini tehditlerle, zorbalıklarla ve politik cinayetlerle büyük ölçüde susturmayı başardılar. 1974’te bölmenin zorla dayatılmasıyla işler daha da zorlaştı, ta ki barikatlar açılana ve fiziki temasla, ortak mücadele imkânı yeniden mümkün hale gelene kadar...

Barikatların açılmasının üzerinden yirmi yıl geçti ve temaslar sol güçleri bir araya getirmeye başlasa da enternasyonalist görüşlerimize rağmen, ortak bir siyasi çizgi oluşturamadık. Milliyetçiliğin dayattığı coğrafi bölünmenin dışında, sol örgütlerin çeşitli siyasi gruplarının kendi içlerinde de bölünmeleri var… Ya bize kimlik veren dogmatik yorumlardan -ben bir Troçkist’im, ben bir Leninist’im, ben... -ya da günümüzün siyasi durumuna ve hangi önlemlerin alınması gerektiğine ilişkin olarak genellikle farklı değerlendirmelerden kaynaklanan farklılıklar…

Bu makaledeki amacım, solun yaptığı çeşitli hatalara ve herhangi bir siyasi parti ya da örgüte düşen sorumluluklara değinmek değildir. Önemli olan bundan sonra ne yapacağımızdır. Ülkemizin iyiliği için işçi sınıfı olarak nasıl ilerleyeceğiz ve bizi bölerek hüküm sürmeyi başaran egemen sınıfı nasıl devireceğiz?

Vladimir Lenin, Nisan 1917 tarihli Tezlerinde, Rus devriminin, bölücü seslerin birliği tehdit ettiği çok değişken bir anında şunları yazmıştı: “Mesele ne kadar hızlı gittiğimiz değil, nereye gittiğimizdir. Mesele, işçilerin hazır olup olmadığı değil, onları nasıl ve hangi amaçla hazırlayacaklarıdır.” Bu kritik saatlerde düşünmemiz gereken büyük sorular bunlardır. Ayrı ayrı yürümemiz için bizi kaldırıyor mu, yoksa herkes kendi havasında mı? Kıbrıs’ın enternasyonalist solunun siyasi olarak birleşip tarih yazmasının zamanı gelmedi mi? Çünkü çıplak gerçek şu ki, biz artık bir kenardayız. Kararlar bizim adımıza, biz olmadan alınıyor ve hepsi de bize karşı… Egemen sınıf müziği çalıyor ve bizim için kurdukları atlıkarıncada bizler daireler çizerek dans ediyoruz.

Şahsen ben, birleşmemizin ve “ben’in” “biz” olma tarihi anının geldiğine inanıyorum. Kanı ve teri, sesi ve eylemi birleştirme anının… Yaşamlarımızı birleştirmek için bir araya gelmeli ve barikatlar yokmuş gibi siyasi mücadelemizi vermeliyiz. İdeoloji için değilse bile, en azından vatan ve insan sevgisi için... Tüm kusurlarıyla… Bir kırlangıçla ​​bahar gelmez ancak iki kanadı da olmadan, gökyüzümüze ulaşmaz…

Toni Agastiniotis

12 Şubat 2023