Σ’ αυτή τη γειτονιά

«Σ’ αυτή τη γειτονιά και βράδυ και πρωί

περάσαμε και χάσαμε ολόκληρη ζωή.

Σ’ αυτή τη γειτονιά μας πήραν οι καημοί

μας πήραν και μας πρόδωσαν για μια μπουκιά ψωμί.»

Μάνος Ελευθερίου

Μπορούν τα F16 να σταματήσουν τη γη όταν βρυχάται;

Μπορούν τα τανκς να ανασύρουν νεκρούς από τα ερείπια;

Μπορούν να χτιστούν πόλεις πάνω σε γαλάζιες πατρίδες

και σχολεία πάνω σε πλατφόρμες πετρελαίου;

Μπορούν οι πολιτικάντηδες να φέρουν ένα νεκρό βρέφος

πίσω στην θηλή της μάνας του;

Μπορούν οι σημαίες να ζυγίσουν την αξία μιας ζωής;  

Έχει η ανθρωπιά ράτσα ή ο πόνος σύνορα;

Πόσο μακριά ήσουν γείτονα μου

κι ένοιωσα την γη σου να τρέμει κάτω απ΄ τα δικά μου πόδια;

Πώς η δική σου θάλασσα σήκωσε φουρτούνες στη δική μου ακρογιαλιά;

Γιατί έσμιξαν με τόση ευκολία τα μαύρα δάκρυα μας

κι έγινε ο σπαραγμός σου θρήνος στη ψυχή μου;

Δεν έχει το ίδιο βάρος η λέξη παιδί σ΄ όλες τις γλώσσες;

Πώς να φωτίσω ξανά την γειτονιάς μας με τα αγγελικά τους πρόσωπα;

Πού είναι τα ξωπόρτια του Άδη να πάω να στα φέρω;

Σ΄ αυτή την γειτονιά που μοιραζόμαστε,

είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά…

Μας χώρισαν με οδοφράγματα, λάβαρα, ξιφολόγχες

και ρητορικές μίσους και απέχθειας.

Με πρόσταξαν να σε μισώ, να σε αποκαλώ εχθρό

κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να σε κρατήσω αγκαλιά,

τώρα που λείπει ο Αλάχ

να σε παρηγορήσω.

Δεν πιστεύω στον Ιερό Πόλεμο.

Πιστεύω στην Ιερή Αλληλεγγύη.  

Θέλω να κάνω την καρδιά μου αποκούμπι,

να στηρίξεις απάνω τον πόνο σου,

μόνο αυτό τίποτ΄ άλλο.

Δεν έπιασαν οι ματόπετρες,

ούτε οι προσευχές, ούτε τα ξόρκια.

Μ΄ ακούς γείτονα;

Μείναμε γυμνοί.. άτεκνοι.. ορφανοί…

και σκάψαμε τη γη να κρύψουμε τα παιδιά μας.

Δεν υπάρχουν εχθροί σ΄ αυτή τη γειτονιά.

Μόνο μια χούφτα ζιζάνια που ξεπετάχτηκαν στα στάρια

για να μας κλέψουν της ειρήνης το ψωμί…

όμως μπορέσαμε να κλάψουμε μαζί.

Τόνι Αγκαστινιώτης

19 Φεβρουαρίου 2023

Bu mahallede

“Bu mahallede gece gündüz

bütün ömrümüzü geçirdik ve kaybettik.

Bu mahallede, acılar bizi aldı

bizi aldı ve bir lokma ekmek için bize ihanet etti.”

Manos Eleftheriu

Yer kükrediğinde F16’lar bunu durdurabilir mi?

Tanklar enkazdan ölü çıkarabilir mi?

Mavi vatanların üzerine şehirler,

petrol platformlarının üzerine okullar inşa edilebilir mi?

Kurnaz politikacılar ölü bir bebeği

annesinin memesine geri getirebilir mi?

Bayraklar bir hayatın değerini ölçebilir mi?

İnsanlığın ırkı, yoksa acının sınırı var mı?

Ne kadar uzak komşumdun

Ve yerin ayaklarımın altında titrediğini hissettim.

Senin denizin nasıl olur da benim sahilimde fırtınalar çıkardı?

Kapkara gözyaşlarımız nasıl bu kadar kolay birbirine karıştı

Ve senin büyük acın ruhumda bir ağıt oldu?

Çocuk kelimesi bütün dillerde aynı ağırlığa sahip değil midir?

Melek yüzleriyle mahallemizi yeniden nasıl aydınlatayım?

Hades’in dış kapıları nerede?

Gidip onları getireyim…

Paylaştığımız bu mahalleye,

o kadar yakın ve o kadar uzaksın...

Bizi barikatlarla, pankartlarla, süngülerle,

nefret ve tiksinme söylemleriyle ayırdılar.

Senden nefret etmem, sana düşman demem emredildi

ve benim tek istediğim,

şimdi Allah yokken...

seni teselli etmek için kollarıma almak…

Kutsal Savaş’a inanmıyorum.

Kutsal Dayanışma ’ya inanıyorum.

Kalbimi sığınak yapmak istiyorum,

acına ortak olmak…

sadece bu, başka bir şey değil.

Ne nazar taşları işe yaradı,

ne dualar ne de büyüler...

Beni duyabiliyor musun komşum

Çıplak… çocuksuz… öksüz…

Kaldık.

Ve çocuklarımızı saklamak için toprağı kazdık.

Bu mahallede düşman yok.

Barış ekmeğimizi çalması için,

Yalnızca buğdayların arasına saçtıkları bir avuç yabani ot…

Ancak biz birlikte ağlayabilirdik…

Toni Agastiniotis

26 Şubat 2023