Ελευθερία

Σ΄ ένα λόφο χαράματα με συνάντησε ο ήλιος ο πρώτος. Σαν μια μεταφυσική κατάνυξη μέσα στους ήχους, τις μυρωδιές και την εικόνα, ξεδιπλωνόταν όλος ο κύκλος της ζωής σε μια ανατολή. Οι πρώτες αχτίνες χάιδεψαν τις στέγες κι ένας κόκορας κτύπησε το σήμαντρο. Η γέννηση. Η αρχή της ζωής. Η πρώτη ανάσα που κρύβει μέσα σαν επτασφράγιστο μυστικό, την τελευταία πνοή που θα φέρει το ηλιοβασίλεμα.

Ξαφνικά κάθε λογίς φτερωτό ξεπετάχτηκε από την σιωπηλή βλάστηση να συνεισφέρει στο δοξαστικό. Στο άσμα της πρωινής συναυλίας προστέθηκε ένα διαπεραστικό μουρμουρητό. Ήρθαν τα χελιδόνια. Άνοιξη, σκέφτηκα κι αμέσως ένα φίδι, που για ώρα καθόταν δίπλα μου και δεν το πρόσεξα, γλίστρησε μέσα στην σκισμή του βράχου που ήταν στολισμένη με κυκλάμινα. Στο βάθος, το βουητό μιας μηχανής ήρθε να πνίξει την αρμονία. Το δίποδο τέρας ξύπνησε. Περίμενε με αγωνία τον ήλιο, όχι για να δοξάσει τη ζωή, μα για να ορμήσει να καταστρέψει, να κατασπαράξει, ακόμα και το είδος του. Έχει χρόνο. Προλαβαίνει να μισήσει, να βλασφημήσει, να εξοντώσει, να εξουσιάσει, να πλουτήσει, να βάλει το εγώ του στην κορυφή της πυραμίδας.

Ένα νεαρό κοράκι πάνω από το κεφάλι μου έκανε τρεις κύκλους ψάχνοντας το καλύτερο κλωνάρι να στήσει τη σκοπιά του. Θα σκοπεύσει καλά; Θα βρει το ταίρι του; Θα εκπληρώσει το σκοπό του; Τί θα γράψει στα φτερά του ο κύκλος της ζωής του; Θα κυνηγήσει το κάλεσμα του ή στο κουφάρι του θα βρεθούν ανεκμετάλλευτες όλες οι  δυνατότητες του; Ποιά θα είναι η δική του γυμνή αλήθεια…. οι ουρανοί που δεν κατάκτησε, τα τραγούδια που δεν σφύριξε, οι πτήσεις που δεν τόλμησε, οι πίνακες που δεν ζωγράφισε, το βιβλίο που δεν έγραψε…;

Κι όπως ο ήλιος υψωνόταν πάνω απ΄ το καμπαναριό, μια χρυσή αντηλιά έπαιζε με το σταυρό. Ο άνθρωπος, το μόνο είδος που ψάχνει φως πέρα από τον ήλιο. Έκλεισα τα μάτια κι έδωσε ο νους μορφή στον εσωτερικό αγώνα της ανθρωπότητας να σωθεί από τον κύκλο της φθοράς. Άγγιξα τις κορφές των Ιμαλαΐων και είδα τον άνθρωπο να ικετεύει ταπεινά μπροστά στο χρυσό άγαλμα του Βούδα και στα βρόμικα ποτάμια του Γάγγη να πασκίζει να ξεπλύνει την αμαρτία του. Μια μουσουλμάνα μάνα φιλούσε την κλειδωνιά στον τάφο του Προφήτη, με την ίδια στοργή που μια χριστιανή φιλούσε το εικόνισμα της Παναγιάς. Ο ζωροαστριστής έπαιζε με τις φλόγες κι ο σαμάνος προσπαθούσε να εξευμενίσει δαίμονες καίγοντας φύλλα φασκόμηλου. Η ελπίδα, που μέσα στον τροχό της ιστορίας παράγει θεούς και φτιάχνει ναούς και ησυχαστήρια αναζητώντας μια κατοικία για την ψυχή έξω απ΄ το σώμα…

Το ταξίδι διέκοψε μια λεπτή κραυγή. Ένα γεράκι ξεπρόβαλε πάνω απ΄ τις στέγες και χάθηκε ταξιδεύοντας μέσα στο φεγγοβόλημα του ανατέλλοντος ήλιου. Σαν ένας μοναχικός πολεμιστής που δεν χρωστά εξηγήσεις σε κανένα, τέλειωσε το ταξίδι του και πήρε το δρόμο για τους προγόνους του. Αχ, πόσο ζήλεψα αυτή την χωρίς αναφορά ελευθερία του. Να, αυτό να ακολουθήσεις, φώναξε η καρδιά μου. Να χαθείς μέσα στον ήλιο, να μείνεις για πάντα ελεύθερος.

Χωρίς ελευθερία, χωρίς τις φτερούγες του μυαλού και της καρδιάς, χωρίς την ουρά της βούλησης δεν είσαι ύπαρξη. Αφαιρώντας σου την ευθύνη, σου έχουν αφαιρέσει τη δύναμη. Είσαι πουλί παγιδευμένο σε κρατικό κλουβί που κομπάζεις για το πόσο ευρύχωρο είναι το κλουβί σου. Σου δίνουν παραλλαγμένα σπόρια και νερό της βρύσης κι έχεις ξεχάσει τα ζωντανά ποτάμια και τον ατέλειωτο ουρανό που σου ανήκει. Μέσα στο ίδιο κλουβί που έθαψες τα δικά σου όνειρα, θα διδάξεις τα παιδιά σου πως να βολέψουν τις δικές τους φιλοδοξίες. Χρόνια τώρα σε παρακολουθώ, σε ξέρω. Θα φτιάξεις μια θρησκεία και μέσα θα ζωγραφίσεις κάμπους και λίμνες και θα τους υποσχεθείς πως όλα αυτά υπάρχουν, αλλά στην άλλη ζωή… κι ο μόνος τρόπος να τα κατακτήσεις είναι να παραμείνεις στο κλουβί και να τηρείς τους κανόνες μέχρι να ξεψυχήσεις.  

Ίσως δεν θέλεις να ελευθερωθείς, γιατί τότε θα αναγκαστείς να αναζητήσεις την πραγματική σου ταυτότητα και σε τρομάξει αυτό που μπορεί να ανακαλύψεις. Έτσι προτιμάς να σε καθορίζει το εθνοτικό σου κλουβάκι κι αυτοί που ρίχνουν ψυχούλα στην φωλιά σου.

Τόνι Αγκαστινιώτης

12 Μαρτίου 2023

Özgürlük

Gün ağarırken, beni bir tepede ilk karşılayan güneş oldu…  Sesler, kokular ve görüntü içinde metafizik bir huşu gibi, tüm yaşam döngüsü, bir gün doğumunda gözler önüne serildi… İlk ışınlar çatıları okşadı ve bir horoz öttü… Doğum… Hayatın başlangıcı… Yedi mühürlü bir sır gibi içinde saklanan ilk nefes, gün batımını getirecek son nefes...

Her tür kanatlı, övgüye katkıda bulunmak için aniden sessiz bitki örtüsünden uçtu… Sabah türküsünün ilahisine, içe işleyen bir mırıltı eklendi… Kırlangıçlar geldi... Bahar… Aklıma hemen bir süredir yanımda oturan ve fark etmediğim bir yılan geldi, tavşan kulağı ile süslenmiş kayanın çatlağı içine kaydı… Arka plandan, uyumu bozan bir motor uğultusu geldi... İki ayaklı canavar uyandı. Güneşi heyecanla bekledi, yaşama şükretmek için değil, kendi türünü bile yok etmek ve parçalamak için… Zaman var... Nefret etmeyi, küfretmeyi, yok etmeyi, egemen olmayı, zengin olmayı, egosunu piramitin en tepesine koymayı başarır...

Genç bir karga, nöbet tutacağı en iyi dalı bulmak için başımın üzerinde üç daire çizdi… İyi nişan alacak mı? Eşini bulabilecek mi? Amacını gerçekleştirebilecek mi? Hayatının döngüsü kanatlarına ne yazacak? Görevinin peşinden mi gidecek, yoksa tüm potansiyeli kullanılmamış halde leşinde mi bulunacak? Kendi çıplak gerçeği ne olacak... Fethedemediği gökler, mırıldanmadığı şarkılar, cesaret edemediği uçuşlar, çizmediği tablolar, yazmadığı kitaplar mı?

Ve güneş çan kulesinin üzerinde yükselirken, altın bir parıltı, haçla oynuyordu... İnsan, ışığı güneşin ötesinde arayan tek türdür. Gözlerimi kapattım, zihnim, insanlığın yozlaşma döngüsünden kurtulmak için verdiği içsel mücadeleye şekil verdi. Himalayaların zirvesine dokundum ve insanın, Buda’nın altın heykeli önünde mütevazi bir şekilde yalvardığını ve Ganj’ın kirli nehirlerinin günahını temizlemeye çalıştığını gördüm. Müslüman bir anne, Hz. Peygamber’in kabrindeki kilidi, bir Hıristiyan’ın Meryem Ana ikonasını öptüğü şefkatle öptü. Zerdüşt alevlerle oynuyordu ve şaman, adaçayı yapraklarını yakarak şeytanları yatıştırmaya çalışıyordu. Tarihin çarkında tanrılar üreten, tapınaklar ve mabetler inşa eden umut, ruha beden dışında bir mesken arıyor...

İnce bir çığlık yolculuğu kesti… Bir şahin çatıların üzerinden süzülerek ortaya çıktı ve yükselen güneşin parıltısında yol alırken gözden kayboldu… Kimseye izahat borcu olmayan yalnız bir savaşçı gibi yolculuğunu sonlandırdı ve atalarının yolunu tuttu… Ah, onun bu referansız özgürlüğünü nasıl da kıskanıyordum… İşte, bunu takip et, diye haykırdı kalbim… Güneşte kaybol ve sonsuza dek özgür ol...

Özgürlük olmadan, aklın ve kalbin kanatları olmadan, iradenin kuyruğu olmadan, sen bir varlık değilsin… Senden sorumluluğunu alarak, gücünü de aldılar. Sen, kafesin ne kadar geniş olduğundan böbürlenen, devlet kafesine hapsolmuş bir kuşsun… Sana mutasyona uğramış tohumlar ve musluk suyu verirler, o zaman akan nehirleri ve sana ait sonsuz gökyüzünü unutursun… Kendi hayallerini gömdüğün kafeste, çocuklarına, onların hırslarına nasıl uyum sağlayacaklarını öğreteceksin… Seni yıllardır takip ediyorum, tanıyorum. Bir din yaratacaksın ve içine ovalar göller çizeceksin… Bunların hepsinin var olduğuna söz vereceksin ama ahirette...  Ve onları fethetmenin tek yolu, sakinleşene kadar kafeste kalıp kurallara uymaktır…

Belki de özgürleşmek istemiyorsun, zira o zaman gerçek kimliğini aramak zorunda kalacaksın ve keşfedebileceklerin sizi korkutuyor. Etnik kafesinle ve yuvana can koyanlarla böyle tanımlanmayı tercih ediyorsun…

Toni Agastiniotis

12 Mart 2023