Ένα αόρατο φεγγάρι

“Ποτέ μην παρατάς τα όνειρα σου…. συνέχισε να κοιμάσαι»

Κάθισαν απέναντι μου σαν νομοδιδάσκαλοι του γένους κι άκουγα με προσοχή να ξεδιπλώνουν τις αρετές της γνώσης που κουβαλούσαν στο κρανίο τους. Με τόση σοφία να ρέει ξεχάστηκε και ο καφές. Ο ένας θρήσκος, θεοσεβούμενος, προτεστάντης. Ο άλλος κομουνιστής, ιδεολόγος με δοκτοράτο. Πολυδιαβασμένος. Γνώριζε  σε ποια παράγραφο από Το Κεφάλαιο φταρνίστηκε ο Μαρξ και τι μέγεθος παπούτσια φορούσε ο Τρότσκι. Επαναστάτης.

Κι έτσι όπως κοίταξα στον σκοτεινό ουρανό είδα τον Δία να λάμπει. Έσκυψα λίγο προς το κάγκελο και κοίταξα το γεμάτο φεγγάρι. Ένα δυο βράδια ακόμη και θα γενεί πανσέληνος, είπα, διακόπτοντας άθελα μου τη συζήτηση με την ασήμαντη μου αναφορά. Η συζήτηση συνεχιζόταν έντονα, μα φιλικά, κι εγώ προσπαθούσα να εξακριβώσω αν οι σκιές στο φεγγάρι έχουν το σχήμα του λαγού ή το κεφάλι ινδιάνου.

Κάτι λέξεις έπιανε το αφτί μου από τη συζήτηση, μα το μυαλό μου είχε μαγευτεί απ΄ το φεγγάρι κι αρνιόταν να επιστρέψει στο τραπέζι. 57 χρόνια κι ακόμη δεν χόρτασα να κοιτάζω τα βράδια τον έναστρο ουρανό. Αυτό το γαλήνεμα της νύχτας που περνά απαρατήρητο από τους πολυδιαβασμένους φίλους μου… δεν ξέρω πως να ανοίξω μια χαραματιά στις κόρες των ματιών τους, να  τραβήξω το βλέμμα στον ουρανό… να μοιραστώ την μικρή μου χαρά μαζί τους. Τί θα θυμούνται από αυτό το βράδυ… τον καφέ, την θριαμβευτική κατάθεση της ιδεολογίας, το φεγγάρι;

Κοντά μεσάνυχτα ο αδελφός εν Κυρίω έφυγε κι έμεινε ο σύντροφος. Δυο λεπτά δρόμος προς τα αυτοκίνητα, μα η συζήτηση έκανε την απόσταση τριάντα λεπτά. Τελικά δεν έχασα την συζήτηση. Ο σύντροφος επανέλαβε όλα τα επιχειρήματα ξανά, για να με βοηθήσει κι εμένα να κατανοήσω καλύτερα την επερχόμενη επανάσταση κι εγώ το μόνο που θέλω, είναι να του κάνω ορατό ένα αόρατο φεγγάρι, που ίσως το βλέπουμε για τελευταία φορά.

Κι απάνω που ετοιμαζόμουν να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου και να τον καληνυχτίσω, στην ασχετοσύνη μου απάνω είπα κάτι που ήταν εκτός δογματικής γραμμής. Βγήκε το δοκτοράτο σαν σφυροδρέπανο και μου ήρθε ολάκερο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στο κεφάλι... σελίδα, παράγραφο και παραπομπές. Πλέον δεν μπορούσα ούτε κι εγώ να δω το φεγγάρι. Είχα απέναντι μου ένα φλογερό νομοδιδάσκαλο, ιδεολόγο μέχρι οστών και μυελών, επαναστάτη με αυτοκίνητο πολυτελείας, εξοχικό σε βουνό και θάλασσα και ζωή πέντε αστέρων να με θέτει εκτός επανάστασης… και μετά να με εκπλήττει ο του ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκης.

Είμαστε εδώ έτοιμοι να ριχτούμε στην επανάσταση ανά πάσα στιγμή, όχι επειδή ξέρουμε την κάθε οξεία και περισπωμένη από Το Κεφάλαιο του Μαρξ. Είναι γιατί φτάσαμε στο σημείο να στερούμαστε βασικά αγαθά. Έχουμε στείλει πολλές φορές τα παιδιά μας νηστικά στο σχολείο και οι τράπεζες προσπαθούν να πάρουν την στέγη πάνω από τα κεφάλια μας. Οι λογαριασμοί μένουν απλήρωτοι κι αυτοί που κυβερνούν τρώνε με χρυσά μαχαιροπίρουνα. Όταν πιαστούν να κλέβουν το δημόσιο, αν δεν μπορέσουν να το καλύψουν, απλά τα επιστρέψουν, χωρίς καμιά άλλη συνέπεια. Το κράτος κυκλοφορεί σαν πορτοφολάς στους δρόμους και κλέβει τα όσα ρέστα απομένουν στη τσέπη μας. Μας έχουν πνίξει στα σκατά της διαφθοράς και δεν άφησαν ούτε σχισμή ελπίδας για να αποδράσουμε από το καζανάκι της βρώμας τους. 

Η γυμνή αλήθεια είναι ότι εμείς οι φτωχοί της αριστεράς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Τα χάσαμε όλα. Είμαστε από καιρό έτοιμοι για τη ρήξη. Απλά περιμένουμε τους μικροαστούς της αριστεράς να τελειώσουν με τις αναλύσεις τους και να κοιτάξουν το φεγγάρι…

Τόνι Αγκαστινιώτης

1 Οκτωβρίου 2023

Görünmeyen bir ay

“Hayallerinizden asla vazgeçmeyin... Uyumaya devam edin”

Nesillerin kanun koyucuları gibi karşıma oturdular ve kafataslarında taşıdıkları bilginin erdemlerini açıklarken onları dikkatle dinledim... Ortamda bu kadar çok bilgelik akarken, kahveler de unutuldu. Biri dindar, Tanrı’dan korkan, Protestan… Diğeri komünist, idealist... Çok okumuş… Marx’ın “Kapital” kitabının hangi paragrafında hapşırdığını ve Troçki’nin kaç numara ayakkabı giydiğini biliyordu… Devrimci…

Karanlık gökyüzüne baktığımda Jüpiter’in parladığını gördüm. Demir parmaklıklara doğru biraz eğildim ve dolunaya baktım... Bir ya da iki gece sonra dolunay doğacak, dedim, farkında olmadan önemsiz cümlelerimle sohbeti böldüm… Sohbet hararetli ama dostane bir şekilde devam etti ve ben ayın üzerindeki gölgelerin tavşan ya da Kızılderili kafası şeklinde olup olmadığını anlamaya çalıştım.

Konuşurken kulağıma kelimeler çalındı ama zihnim ayın büyüsüne kapılmıştı ve masaya dönmeyi reddediyordu... Aradan 57 yıl geçti ve ben hala geceleri yıldızlı gökyüzüne bakmaya doyamıyorum... Çok okuyan arkadaşlarımın fark etmediği gecenin o dinginliği... Gözbebeklerinde bir çatlak oluşturmayı, bakışlarını gökyüzüne çekmeyi, küçük sevincimi onlarla nasıl paylaşacağımı bilmiyorum… Bu akşamdan ne hatırlayacaklar bilmiyorum... Kahveyi mi, ideolojinin zafer ifadesini mi, ayı mı?

Gece yarısına doğru Tanrı’daki kardeş ayrıldı ve yol arkadaşım kaldı. Arabalara iki dakikalık yürüme mesafesindeydik ama sohbet mesafeyi otuz dakikaya çıkarmıştı. Yine de sohbeti kaçırmadım. Yol arkadaşım, yaklaşan devrimi daha iyi anlamama yardımcı olmak için tüm argümanları tekrarladı ve tek istediğim, son kez görebileceğimiz görünmez bir ayı ona görünür kılmak…

Tam arabanın kapısını açıp ona iyi geceler dilemeye hazırlanırken, cehaletimle haddimi aşan bir şey söyledim. Orak çekiç işareti gibi Doktrin ortaya çıktı ve Komünist Manifesto’nun tamamı aklıma geldi... Sayfa, paragraf ve alıntı… Artık ben bile ayı göremiyordum. Karşımda ateşli bir hukuk profesörü, iliklerine kadar ideolog, lüks arabalı, dağda ve denizde tatil evi olan ve beş yıldızlı bir yaşam süren bir devrimci vardı ve beni devrimin dışında bırakıyordu... Ve sonra SYRIZA’nın Kasselakis’i beni hayrete düşürdü…

Biz burada her an kendimizi devrime atmaya hazırız, Marx’ın Kapital’inin her noktasını bildiğimiz için değil… Temel gıdalardan mahrum bırakılma noktasına geldiğimiz için… Çocuklarımızı birçok kez okula aç gönderdik ve bankalar başımızın üstündeki çatıyı almaya çalışıyor… Faturalar ödenemiyor ve yönetenler altın çatal kaşıkla yemek yiyor… Halktan çalarken yakalandıklarında, bunu açıklayamazlarsa, kendilerine başka hiçbir yaptırım olmadan, bunu sadece geri öderler. Devlet sokaklarda bir yankesici gibi dolaşıyor ve cebimizde kalan bozuk paraları da çalıyor… Bizi yolsuzluğun pisliğinde boğdular ve pisliklerinden kaçabileceğimiz tek bir umut kırıntısı bile bırakmadılar.

Çıplak gerçek şu ki, biz soldaki yoksul insanların kaybedecek hiçbir şeyi yok, her şeyimizi kaybettik… Biz uzun zamandır çatışmaya hazırız. Sadece soldaki küçük burjuvaların analizlerini bitirmelerini ve aya bakmalarını bekliyoruz...

Tony Angastiniotis

1 Ekim 2023