Παλαιστίνη

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην Παλαιστίνη ή μάλλον, παρακολουθώντας πως καλύπτονται οι εξελίξεις από τα Μαζικά Μέσα, επίσημα και ανεπίσημα, είναι λες και πρόκειται για αναμέτρηση μονομάχων στο Κολοσσαίο της αρχαίας Ρώμης. Οι λόγχες και οι μάχαιρες ξεσκίζουν σάρκες και η ανθρωπότητα κραυγάζει «Όλε! Όλε!».

Από τους σύγχρονους εξώστες, τηλεόραση και youΤube, οι θαμώνες ηδονικά παρακολουθούν τις σφαγές. Από τα δημοσιογραφικά θεωρεία οι περιγραφές είναι λες και η σφαγή ξεκίνησε το Σάββατο σαν κεραυνός εν αιθρία σε μια ειρηνική αρένα, που μέχρι την Παρασκευή διεξάγονταν αγώνες γκολφ. Οι σταυροφόροι της Δύσης αντί να προωθούν την ειρήνη, φωταγωγούν με τη σημαία του Ισραήλ μνημεία από το Παρίσι μέχρι την Λευκωσία, ενθαρρύνοντας περεταίρω το Ισραήλ να προχωρήσει σε χερσαία επίθεση… κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αποκλείοντας την Γάζα δεν αποκλείεις την Χαμάς, αλλά περισσότερο από 2 εκατομμύρια ανθρώπους, -όχι κτήνη- εκ των οποίων οι μόνο ένας μικρός αριθμός είναι μαχητές της Χαμάς.   

Να είμαι ξεκάθαρος με τις θέσεις μου. Η βία κατά αμάχων, από όπου και αν προέρχεται είναι τρομοκρατία. Η Χαμάς δεν κτύπησε στρατιωτικούς στόχους, ώστε να θεωρήσουμε τον θάνατο πολιτών ως παράπλευρες απώλειες. Ήταν ξεκάθαρα ένα τρομοκρατικό κτύπημα. Ένα τέτοιο κτύπημα, από όποιο χέρι κι αν προέλθει, δεν μπορεί να υποστηριχθεί από κανένα νοήμονα άνθρωπο. Από την άλλη όμως, ο Παλαιστινιακός λαός έχει όλα τα δίκαια με το μέρος του και έχει κάθε δικαίωμα στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια, όπως κάθε λαός σε αυτό τον πλανήτη.  Αυτό θα έπρεπε να το  κατανοούσαν πρώτοι και καλύτεροι οι Εβραίοι, που για αιώνες περιφέρονταν διωκόμενοι χωρίς πατρίδα, των οποίων τις κακουχίες δεν αγνοώ, όπως την διά πυρός δοκιμασία από την Ιερά Εξέταση των Ισπανών ή τους θαλάμους αερίων στα στρατόπεδα των ναζί.

Δεν μπορούμε ξαφνικά να ξεχάσουμε το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ και τα εγκλήματα που διαπράττει κατά των Παλαιστινίων και για τα οποία κανένα μνημείο δεν φωταγωγήθηκε με τα χρώματα της Παλαιστίνης. Οι εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών και ανθρωπιστικών οργανισμών είναι σε δημόσια θέα, όπως και οι σφαγές στο Κολοσσαίο της σύγχρονης Ρώμης.

Από το 2000 μέχρι σήμερα δολοφονήθηκαν από Ισραηλινούς στρατιώτες ή έποικους 2292 παιδιά κάτω των 18 ετών εκ των οποίων τα 933 είναι κάτω των 13 ετών. Την ίδια περίοδο οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν συλλάβει, ανακρίνει, διώξει και φυλακίσει περίπου 13.000 ανήλικα παιδιά. Παιδιά που έχουν ανακριθεί με δεμένα χέρια και μάτια, έχουν κοιμηθεί σε απομονωμένα κελιά, έχουν κακοποιηθεί και ανακριθεί χωρίς νομικό σύμβουλο ή την παρουσία κηδεμόνα και υπέγραψαν καταθέσεις σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζουν. Κάθε χρόνο κατά μέσο όρο 600 ανήλικα παιδιά παλαιστινίων αντί να αντιμετωπίζουν δασκάλους στα θρανία, εξευτελίζονται σε στρατιωτικά δικαστήρια.

Πείτε μου εσείς οι ψυχολόγοι, τί δρόμο θα επιλέξουν αυτά τα παιδιά; Γιατί όταν μιλάμε για Χαμάς, μιλάμε για αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν αφού έζησαν όλη τους τη ζωή στον αποκλεισμό, την απομόνωση και τον εξευτελισμό. Κι όταν οι Ισραηλινοί στρατιώτες τους χρησιμοποιούσαν και εξακολουθούν να τους χρησιμοποιούν σαν ανθρώπινη ασπίδα, κανένα μέγαρο δεν φωτίζεται να δώσει ελπίδα στους εφιάλτες τους. Καμιά ηλιαχτίδα δεν περνά μέσα στο σκοτεινό κελί της ψυχής τους.

Όσο μεγαλώνει το ποτάμι του αίματος, άλλο τόσο μεγαλώνει η έχθρα και το μίσος και η ακρότητα βρίσκει στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο τα πραγματικά κτήνη της γης παίζουν το σκάκι τους. Οι βιομηχανίες των όπλων τρίβουν τα χέρια και οι φαρμακευτικές ξεδιψούν με αίμα… το δικό μας αίμα, το Παλαιστινιακό αίμα, το Ισραηλινό αίμα, το Ουκρανικό αίμα, το Ρωσικό αίμα… Κι όσο αποδεχόμαστε να είμαστε πιόνια στην σκακιέρα τους, το ταξίδι της ανθρωπότητας γίνεται όλο και πιο σκοτεινό. 

Η γυμνή αλήθεια είναι πως η ειρήνη στην Παλαιστίνη αν και εφικτή, η εξέλιξη των γεγονότων έχει κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα. Δεν είναι αρκετό να πεις «θέλω». Πρέπει να πέσουν πολλές σκληρές αλήθειες στο τραπέζι και να γίνει μεγάλη αποδοχή και πράξεις μεταμέλειας για να μπορέσουν να αποκατασταθούν οι σχέσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τόσο θαρραλέοι άνθρωποι ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο λαών για να επιτευχθεί αυτό. Θέλω να ελπίζω.

Τόνι Αγκαστινιώτης

12 Οκτωβρίου 2023

Filistin

Filistin'deki gelişmeleri izlemek, daha doğrusu bu gelişmelerin resmi ve gayri resmi medya tarafından nasıl verildiğini izlemek, antik Roma’nın Colosseum’unda gladyatörlerin düellosunu izlemeye benzer... Mızraklar ve kılıçlar etleri parçalarken, insanlık da “Ole! Ole!” diye bağırır…

Müdavimler, modern balkonlardan, televizyonlardan ve YouTube’dan, şehvetle katliamları izler... Medyada yer alan teorilere göre katliam, cuma gününe kadar golf maçlarının oynandığı huzurlu bir arenada, cumartesi günü aniden ortaya çıktı… Batı’nın haçlıları, barışı teşvik etmek yerine, Paris’ten Lefkoşa’ya kadar anıtları İsrail bayraklarıyla aydınlatarak, İsrail'i kara harekâtına teşvik ediyor... Artık azrail kimi alırsa… Gazze’yi dışarıda bırakarak, Hamas'ı değil, yalnızca küçük bir kısmı Hamas savaşçısı olan 2 milyondan fazla insanı dışarıda bırakmış olursunuz...

Açık konuşacağım… Sivillere yönelik şiddet, nereden gelirse gelsin, terörizmdir. Sivil ölümleri ikincil hasar olarak değerlendiremeyiz, zira Hamas askeri hedefleri vurmadı. Bu açık bir terör saldırısıdır. Kim tarafından yapılırsa yapılsın, böyle bir saldırı hiçbir mantıklı insan tarafından desteklenemez… Öte yandan Filistin halkı da bu gezegendeki her halk gibi, tüm haklara sahiptir ve her türlü özgürlük ve haysiyet hakkına sahiptir… Bunu en başta, yüzyıllar boyunca vatansız bir şekilde zulüm gören, İspanyol Engizisyonunun ateşten sıkıntıları ya da Nazi kamplarındaki gaz odaları gibi zorluklarını bilmediğim Yahudiler anlamalıydı…

İsrail'in apartheid rejimini ve Filistinlilere karşı işlediği suçları bir anda unutamayız, ki bu suçlar için Filistin renklerinde herhangi bir anıt yapılmamıştır. BM ve insani yardım kuruluşlarının raporları, modern Roma'nın Colosseum'undaki katliamlar gibi kamuoyunun gözü önündedir.

2000 yılından bugüne kadar 18 yaşından küçük 2292 çocuk İsrail askerleri veya yerleşikler tarafından öldürülmüş olup, bunların 933'ü 13 yaşından küçüktür. Aynı dönemde İsrail askeri makamları reşit olmayan yaklaşık 13.000 çocuğu tutuklamış, sorgulamış, yargılamış ve hapse atmıştır. Elleri ve gözleri bağlı olarak sorgulanan, tecrit hücrelerinde uyuyan, istismara uğrayan, avukatı ya da bir vasisi olmaksızın sorgulanan ve bilmedikleri bir dilde ifadeler imzalayan çocuklar... Her yıl ortalama 600 Filistinli çocuk, sıralarında öğretmenleriyle yüzleşmek yerine, askeri mahkemelerde rezil ediliyorlar…

Söyleyin bana, siz psikologlar, bu çocuklar hangi yolu seçecekler? Çünkü Hamas'tan bahsederken, tüm hayatlarını dışlanma, tecrit ve aşağılanma içinde geçirdikten sonra büyüyen bu çocuklardan bahsediyoruz.  Ve İsrail askerleri onları canlı kalkan olarak kullandığında, onların kabuslarına umut vermek için hiçbir saray aydınlatılmıyor... Ruhlarının karanlık hücresinden hiçbir güneş ışığı geçmiyor…

Kan nehri büyüdükçe düşmanlık ve nefret de büyür… Aşırılıkçılık, yeryüzünün gerçek canavarlarının satranç oynayabileceği sağlam bir zemin bulur... Silah endüstrileri ellerini ovuşturur… Eczacılar susuzluklarını kanla giderir... Bizim kanımız, Filistinlilerin kanı, İsrail kanı, Ukrayna kanı, Rus kanı... ... Ve biz onların satranç tahtasında piyon olmayı kabul ettikçe, insanlığın yolculuğu daha da karanlık bir hal alır…

Çıplak gerçek şu ki, Filistin'de barış mümkün olsa da, olayların gelişimi işleri çok zorlaştırdı. “İstiyorum” demek yeterli değildir. İlişkilerin yeniden tesis edilebilmesi için birçok acı gerçeğin masaya yatırılması, büyük ölçüde kabullenilmesi ve pişmanlık duyulması gerekir... İki halkın liderleri arasında bunu başarabilecek kadar cesur insanlar var mı bilmiyorum. Ben öyle olmasını umut etmek istiyorum.

Tony Angastiniotis

12 Ekim 2023