Συνέντευξη Δημήτρη Κουτσούμπα - Αρνητικός συσχετισμός, σοσιαλισμός και άλλα σημαντικά

Ένας πολύ αρνητικός συσχετισμός

Τον πολύ αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων που παραδέχθηκε ο ΔΚ ότι υπάρχει σήμερα σε Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, τον «κοιτάς κατάματα…  χωρίς να υποτάσσεσαι… Ακόμα και τώρα, που ο τροχός της Ιστορίας φαίνεται να έχει βυθιστεί στις λάσπες, εσύ να συμμετέχεις μαζί με τους συντρόφους σου, να σπρώχνεις «με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε από τη λάσπη». 

Τον πολύ αρνητικό συσχετισμό πρέπει να τον κοιτάς κατάματα. Πάνω από όλα για να τον καταλάβεις, να βγάλεις συμπεράσματα για να μπορέσεις να χαράξεις πορεία. Αν ήταν αρκετό να συμμετέχεις μαζί με τους συντρόφους σου, να σπρώχνεις «με γόνα και με στήθος» για να βγούμε από τη λάσπη, στοιχεία απαραίτητα φυσικά, ούτε η ΝΔ θα φαινόταν κυρίαρχη του παιγνιδιού σήμερα, ούτε το σύστημα των ιδιωτικών τραπεζών και μονοπωλίων που εξουσιάζουν την κοινωνία θα ήταν παρόν.

Δυστυχώς όμως είναι. Και στη σημερινή συγκυρία καταφέρνουν να παρουσιάζονται ως η μόνη εναλλακτική. Θα πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό. Όπως πρέπει να εξηγήσουμε αυτό που πολύ σωστά λέει ο ΔΚ ότι «‘μπροστά’  σήμερα σημαίνει μόνο Ελλάδα με την εργατική τάξη, το λαό, στην εξουσία, σημαίνει σοσιαλισμός».

Ο αδιευκρίνιστος σοσιαλισμός

Ναι, και η προσωπική μου βαθιά πεποίθηση είναι ότι το «μπροστά» σήμερα σημαίνει μόνο σοσιαλισμός. Τι είναι όμως αυτός οσοσιαλισμός στον οποίο στοχεύουμε; Υπάρχουν πολλά πράγματα που χρειάζεται να συζητηθούν, να εξηγηθούν. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάφατσα το γεγονός ότι οκάθε εργαζόμενος εκτός ΚΚΕ ακούει την πρόταση για σοσιαλισμό με τεράστια δυσπιστία.  Έδωσε ο σοσιαλισμός στη Ρωσία ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν καταδικασμένοι και ανέπτυξε την οικονομία τις πρώτες δεκαετίες με ρυθμούς που δεν παρουσιάστηκαν πουθενά αλλού ούτε πριν ούτε μετά. Τα χρόνια όμως πριν την ανατροπή του παρουσίασε τεράστια προβλήματα. Η οικονομία βάλτωσε, η διαφθορά των κρατικών και κομματικών αξιωματούχων εκτοξεύθηκε. Αυτά δεν μπορούν να αγνοηθούν και πρέπει να εξηγηθούν. 

Μπορούμε μόνο να μιλούμε για λάθη που έγιναν και που θα διορθωθούν σε μια νέα προσπάθεια; Το έκτρωμα των κρατικών και κομματικών αξιωματούχων που ζούσαν ζωές ανάλογες με τους εκατομμυριούχους της Δύσης και που «μετατράπηκαν» σε καπιταλιστές μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία ήταν απλά ένα λάθος ή αποτέλεσμα εσωτερικής αντεπανάστασης; Πως επήλθε ένας τόσο βαθύς εκφυλισμός του Κουμμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης;

Χωρίς την πιο σοβαρή προσπάθεια να εξηγηθούν τα φαινόμενα, καταδικάζονται  οι δυνατότητες να μετατραπεί το ΚΚΕ σε εναλλακτική για τις πλατιές μάζες.

Η ΝΔ και οι ανάλογοι παγκόσμια θα έχουν το πάνω χέρι και στον καπιταλισμό δεν θα υπάρχει εναλλακτική. 

Τι γίνεται με τις τράπεζες;

Ακόμα όμως και με διευκρινισμένο, όσο αυτό μπορεί να γίνει εφικτό, τον σοσιαλισμό στον οποίο στοχεύουμε, δεν κερδίζονται οι μάζες με γενικές αναφορές σε αυτόν. Χρειάζονται συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς κερδίζεται πίσω η ζωή που μας πήραν τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Και δεν μπορούμε να σκεφτούμε πιο συγκεκριμένη πρόταση από την εθνικοποίηση του Τραπεζικού συστήματος και των βασικών μονοπωλίων ως  απάντηση στην καπιταλιστική κρίση. Αυτή η θέση θα ήταν πολύ κοντά στο τι βλέπουν οι μάζες ως αιτία της κρίσης, θα ήταν πολύ πιο εφικτή μια κινητοποίηση τους προς αυτή την κατεύθυνση.

Θα ήταν πολύ προτιμότερο να προτάσσεται η εθνικοποίηση του Τραπεζικού συστήματος και των βασικών μονοπωλίων ως  απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, παρά ένας γενικός σοσιαλισμός που και αυτός παραμένει αδιευκρίνιστός. Θα ήταν πολύ προτιμότερο η αριστερά να δώσει όσο περισσότερο βάρος μπορεί στο να εξηγήσει γιατί δεν υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση χωρίς εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος αποτελεί στόχο σε ακτίνα βολής, αποτελεί το πρώτο τεράστιο άλμα προς τον στόχο του σοσιαλισμού.

Οι ίδιες οι απεργίες ως μέθοδος πάλης από μόνες τους είναι καταδικασμένες όσο το σύστημα καταδικάζει τις επιχειρήσεις σε κρίση, όσο υπάρχουν απελπισμένοι άνεργοι που μπορούν να αντικαταστήσουν αυτούς που εργάζονται κάτω από οποιουσδήποτε όρους και όσο αυτοί που εργάζονται νιώθουν την αβεβαιότητα για το αύριο ως καθημερινή απειλή που τους παραλύει.

Είναι όντως δυσκολοκατανόητο γιατί το ΚΚΕ δεν έχει  ως βασικό άξονα της καθημερινής του ζύμωσης την ανάγκη για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.

«Κυβερνητικός και εργοδοτικός» συνδικαλισμός

Το «εργατικό κίνημα δεν διανύει τις καλύτερες μέρες του» θα διαπιστώσει, πολύ ορθά, ο ΔΚ και αναφέρει ως κύρια αιτία τη μακροχρόνια διαλυτική δράση των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η ΓΣΕΕ είναι, «Το προεκλογικό κέντρο της Νέας Δημοκρατίας» (ΔΚ).

Σε μια οικονομία που καταρρέει, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, σε ένα οικονομικό σύστημα που καταβροχθίζει τα ίδια τα παιδιά του, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, οι απεργιακές κινητοποιήσεις από μόνες τους είναι καταδικασμένες. Μόνο ο πολιτικός αγώνας που θα θέσει ως κεντρικό στόχο την εθνικοποίηση των τραπεζών, για να υπάρξει ανάπτυξη, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Εδώ βρίσκεται η εξήγηση για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι απεργίες δεν μπορούν να δώσουν λύση στα οικονομικά αδιέξοδα.

Αυτή η πραγματικότητα βοηθά πολύ και τη σημερινή ηγεσία της ΓΣΕΕ, για την οποία λίγα μπορεί να πει κάποιος για να την υπερασπιστεί. Το ότι επίσης η ΝΔ, «ως γνήσιος εκφραστής του συστήματος» (ΔΚ), κάνει ότι μπορεί για να διαβρώσει τα συνδικάτα «εκ των έσω», και αυτό θα ήταν δύσκολο να αμφισβητηθεί. Η ατέρμονη προσπάθεια των κυρίαρχων τάξεων να διαβρώσουν, να εξουδετερώσουν την απειλή που πρεσβεύουν τα συνδικάτα, είναι μέρος της ιστορίας των συνδικάτων. Μέρος όμως της ιστορίας τους είναι και φοβερές μάχες που έδωσαν όταν οι εργαζόμενοι αποφάσιζαν να δραστηριοποιηθούν σε αυτά, να επιβάλουν την θέληση τους και να τα μετατρέψουν σε όργανα μάχης. Είναι αυτή την όψη του νομίσματος που διαγράφει το ΚΚΕ, όταν κάνει αναφορές σε κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, παρουσιάζοντας όσα συνδικάτα δεν ελέγχει περίπου ως όργανα του ταξικού εχθρού.

Ακόμα και πολύ πρόσφατα, το 2011, αυτά τα συνδικάτα έδωσαν λαμπρές μάχες.  «Η μια γενική απεργία ακολουθούσε την άλλη: κατά μέσο όρο μια γενική απεργία κάθε ένα ενάμιση μήνα. Η Πλατεία Συντάγματος ήταν ‘ύπο κατάληψη’ για μήνες…». Τα ίδια τα συνδικάτα που σήμερα μέσα στην απογοήτευση της τάξης, «επέτρεψαν» να επικρατήσει ο «εργοδοτικός συνδικαλισμός», ήταν αυτά που τότε τράβηξαν στην μάχη «μη εργαζόμενες γυναίκες, ανέργους, αυτοεργοδοτόμενους, μικροεπιχειρηματίες, μαθητές και φοιτητές, αλλοδαπούς…»

Η δημιουργία των συνδικάτων ήταν ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας, ήταν «μια γιγάντια πρόοδος της εργατικής τάξης στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξης του καπιταλισμού…»

«Στον κόσμο η ανάπτυξη του προλεταριάτου δεν έγινε και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς παρά μόνο μέσω των συνδικάτων, με την αλληλεπίδραση των συνδικάτων και του Κόμματος της εργατικής τάξης» (Λένιν, «Αριστερισμός, Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού»

Μόνο αυτή μπορεί να είναι η στάση κάθε κομμουνιστή απέναντι στα συνδικάτα.

«Να μη δουλεύεις μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα σημαίνει να εγκαταλείπεις τις λειψά αναπτυγμένες ή καθυστερημένες εργατικές μάζες στην επιρροή των αντιδραστικών ηγετών, των πρακτόρων της αστικής τάξης, των αριστοκρατών εργατών ή των «αστοποιημένων εργατών…» (Λένιν, τι ίδιο)

Σωτήρης Βλάχος

7 Ιουλίου 2021