Γαλλικές Εκλογές - Συνωμοσία Σιωπής

Οι επιλογές δεν ήταν μόνο Μακρόν ή Λεπέν

Εκτός από την ακροδεξιά εναλλακτική της Λεπέν…

Οι εκλογές στη Γαλλία δικαιολογημένα προκάλεσαν ανησυχία, αφού η ακροδεξιά Λεπέν μπήκε στο  δεύτερο γύρο και αύξησε τα τελικά ποσοστά της.

Η ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση περιορίζουν ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες της παραδοσιακής δεξιάς να δώσει λύσεις στα καυτά προβλήματα των ανθρώπων και έτσι μπαίνει το παιγνίδι η ακροδεξιά και ο φασισμός.

Συνδυάζοντας στην επίθεσή τους τις πιο διεφθαρμένες εκφάνσεις του παραδοσιακού πολιτικού κατακτημένου, μαζί με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, στόχο έχουν να απομακρύνουν την αγανάκτηση των φτωχοποιημένων από την πηγή των προβλημάτων που είναι η ίδια η ταξική κοινωνία.

Πιθανή εκλογή της θα ήταν απότομη κίνηση της Γαλλικής κοινωνίας προς λιγότερη δημοκρατία, αλλά και πιο ξενοφοβική και μισάνθρωπη κοινωνία.

Για αυτό τον λόγο η αποτυχία της να εκλεγεί αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη.

Το ζήτημα όμως είναι ότι η αδυναμία Μακρόν και της παραδοσιακής δεξιάς να δώσει λύσεις στα προβλήματα που μαστίζουν τη γαλλική κοινωνία, είναι η πηγή άντλησης δύναμης από την γαλλική ακροδεξιά και τον φασισμό.

Την Λεπέν και τον φασισμό μπορεί να αντιμετωπίσει μακρόχρονα μόνο ένα πρόγραμμα που θα δώσει ζωή ξανά σε αυτούς από τους οποίους η καπιταλιστική κρίση την αφαίρεσε. 

Υπήρξε στις εκλογές και μια άλλη εναλλακτική

Η παραπληροφόρηση και το ψέμα από τους επίσημους φορείς και τα ΜΜΕ, είναι στοιχείο της εποχής της αθλιότητας που τώρα ζούμε. Ο πόλεμος στην Ουκρανία όπως και οι γαλλικές εκλογές το επιβεβαιώνουν. 

Στην καλύτερη περίπτωση η μάχη των Γαλλικών εκλογών παρουσιαζόταν ως μάχη της «Δημοκρατίας» (Μακρόν) ενάντια στην ακροδεξιά απειλή (Λεπέν) και στην χειρότερη ως μάχη της «Δημοκρατίας» ενάντια στα δύο «άκρα».

Το ένα ήταν η Λεπέν και το άλλο ο Μελανσόν.

Η ακροδεξιά Λεπέν μετρούσε για τη δημοκρατική Ευρώπη όσο ο Μελανσόν που κατάθετε προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης του λαού.

Το μισάνθρωπο πρόγραμμα της ακροδεξιάς εξισωνόταν με το πρόγραμμα που μιλούσε για τους απλούς ανθρώπους, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκευτικών πεποιθήσεων (στοιχείο πολύ έντονο στο πρόγραμμά Μελανσόν ), τις ανάγκες και το δικαίωμά τους στη ζωή.

Μαζί με τα συστημικά ΜΜΕ και την κυβέρνηση της δεξιάς, στην Ελλάδα «έθαψαν» τον Μελανσόν και το πρόγραμμά του όλη η ελληνική αριστερά. Το ΚινΑλ διότι φλερτάρει με ότι πιο δεξιό μας έχει κληρονομήσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ο Σύριζα διότι θα έφερνε στον κόσμο του μνήμες από την πορεία κατάληψης της εξουσίας και του τότε προγράμματός του και το ΚΚΕ διότι δεν θεώρησε το φαινόμενο Μελανσόν άξιο λόγου.

Και όμως ένα πρόγραμμα σαν αυτό του Μελανσόν σε μια πανίσχυρη, ανεπτυγμένη χώρα, με πανίσχυρες παραδόσεις διεκδικήσεων, μια χώρα που δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν δονήσεις από την Γαλλική Επανάσταση - από τα κορυφαία γεγονότα της ιστορίας, που άλλαξε τον πλανήτη - είναι μια εξαιρετική εξέλιξη σε μια εποχή ηττών του κινήματος και ανόδου της ακροδεξιάς.

Ακόμα μεγαλύτερη σημασία και αξία δίνει σε αυτή την εξέλιξη το γεγονός ότι αυτό το πρόγραμμα επιλέχθηκε από το 22% του Γαλλικού λαού.

Ένα πρόγραμμα σεισμός στην καρδιά της Ευρώπης

Οι δονήσεις από τη Γαλλική Επανάσταση στις οποίες μόλις αναφερθήκαμε, μπορεί να φανούν υπερβολή στον αναγνώστη. Και όμως, το πρόγραμμα Μελανσόν ξεκινά με αναφορά στην Γαλλική Επανάσταση και στον πιο γνωστό της ηγέτη:

«Και εσείς, νομοθέτες, να θυμάστε ότι δεν είστε εκπρόσωποι μιας προνομιούχου κάστας, αλλά εκπρόσωποι του γαλλικού λαού, μην ξεχνάτε ότι η πηγή της τάξης είναι η δικαιοσύνη, ότι ο πιο σίγουρος εγγυητής της δημόσιας ηρεμίας, είναι η ευτυχία των πολιτών». (Ομιλία του Ροβεσπιέρου στην Εθνική Συνέλευση, 2 Δεκεμβρίου 1792).

Αυτή η αναφορά προοιωνίζει και βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια με όλα όσα αναφέρονται στο υπόλοιπο πρόγραμμα:

«Η αποχή έχει γίνει η πλειοψηφία στις περισσότερες εκλογές. Μια δημοκρατία χωρίς τον λαό δεν είναι πια ακριβώς δημοκρατία…».

«Οι πολίτες αποκλείονται από τις πολιτικές αποφάσεις. Έχει σπάσει η εμπιστοσύνη μεταξύ του λαού και των αντιπροσωπευτικών θεσμών…».

Η θρησκεία «δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται για να κουνήσεις το δάχτυλο σε πιστούς μιας (άλλης) θρησκείας, όπως τον τελευταίο καιρό γίνεται κατά των μουσουλμάνων».

Πώς να αναφερθεί η ηγεσία Σύριζα σε αυτά, πώς να θυμίσει την δική της αρχική στάση στο ζήτημα και να φέρει στην επιφάνεια την σύγκριση με την σημερινή της στάση;

Και συνεχίζει το πρόγραμμα Μελανσόν:

«Πρέπει να δημιουργηθούν εκατομμύρια ποιοτικές θέσεις εργασίας...», με έμφαση στις μαζικές επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση.

«Μια μειοψηφία θέλει να πουλήσει στην αγορά ακόμη και τα πιο απαραίτητα αγαθά για την ανθρώπινη επιβίωση…»

«Αποτρέψτε την επικράτηση του δικαιώματος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας έναντι της προστασίας του νερού, του αέρα, της τροφής, της ζωής, της υγείας και της ενέργειας».

Αυτό το τελευταίο σημείο όμως αποτελεί ξεκάθαρη, κατά μέτωπο σύγκρουση με το σύστημα της ελεύθερης αγοράς που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του σημερινού οικονομικού συστήματος.

Είναι μια συγκλονιστική τοποθέτηση που αποτελεί λαμπερό φως στην τωρινή συγκυρία που τη σκιάζει η φοβέρα του πολέμου, η γενική επικράτηση δεξιών πολιτικών και η άνοδος του φασισμού.

Η κοινωνικοποίηση των τραπεζών

Μαζί με πολλά άλλα που είναι αδύνατον να παραθέσουμε σε ένα άρθρο, το πρόγραμμα Μελανσόν διεκδικεί αύξηση του κατώτατου μισθού, μείωση των ωρών εργασίας, έλεγχο της πίεσης στην εργασία που οδήγησε τα τελευταία χρόνια σε αυτοκτονίες ρεκόρ, την μείωση του ορίου σύνταξης και θεωρεί ως κυρίαρχο στόχο την εξάλειψη της ανεργίας: «Η ανεργία είναι μια μάστιγα για τα άτομα, για τις οικογένειες και για το κοινωνικό σύνολο. Η κοινότητα πρέπει να παρέμβει και να προσφέρει σε όλους την απαραίτητη εργασία…».

Όλες όμως οι εξαιρετικές για τον κάθε εργαζόμενο διεκδικήσεις του προγράμματος Μελανσόν θα μετατρέπονταν σε ευχολόγια και  η αποφασιστικότητα που επιδεικνύεται για να τις πετύχει θα ήταν καταδικασμένη, αν δεν μπορούσε ως κυβέρνηση να ελέγξει την οικονομία.

Και ο έλεγχος της οικονομίας ξεκινά από τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την κρατικοποίησή του.

Το πιο υποσχόμενο στοιχείο στο πρόγραμμα του είναι ακριβώς αυτό:

«Το χρηματοοικονομικό σύστημα κατέστρεψε την πραγματική οικονομία το 2008. Σωζόμενες από τα κράτη, άρα τους φορολογούμενους, οι τράπεζες δεν έχουν αλλάξει τις κακές συνήθειες τους…»

«Ακόμη χειρότερα, η κρίση του Covid-19 λειτούργησε ως πρόσχημα για να χαλαρώσουν οι λίγοι ευρωπαϊκοί κανονισμοί που υπήρχαν». «Η πίστωση είναι απαραίτητη για την οικονομία: είναι η βάση της μελλοντικής δραστηριότητας».

Πάνω σε αυτή την διαπίστωση στέκεται για να απαιτήσει:

«Κοινωνικοποίηση γενικών τραπεζών, με σκοπό τη χρηματοδότηση πολύ μικρών επιχειρήσεων… και την ενίσχυση του δημόσιου προϋπολογισμού».

Μαζί με το ποιος βλέπει να είναι ο ρόλος των τραπεζών, δεν αμελεί να αποσαφηνίσει ότι:

«Υποδομές, δημόσιες υπηρεσίες, βιομηχανικές ή τεχνολογικές ναυαρχίδες, βιομηχανίες κυριαρχίας… Αυτά τα δημόσια αγαθά… πρέπει να προστατεύονται από το νόμο».

«Τα χρήματα για να ζήσουμε καλύτερα υπάρχουν και η δράση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) θα μπορούσε να μας απαλλάξει από αυτόν τον εκβιασμό των φιλελεύθερων».

Όσο και αν δεν διευκρινίζει σε αυτό το σημείο τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει να λειτουργεί η ΕΚΤ, είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι βλέπει την λύση των προβλημάτων της Γαλλικής κοινωνίας μέσα στην ενωμένη Ευρώπη.

Στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων τοποθετεί και την αντιμετώπιση «του ιδιωτικού χρέους, που είναι ο πραγματικός κίνδυνος…».

Ο τρόπος με τον οποίο κλείνει το ζήτημα των χρηματοπιστωτικού τομέα και των τραπεζών, είναι ότι πιο ελπιδοφόρο έχουμε δει.

Πιο ελπιδοφόρο και από το πρόγραμμα Σύριζα του 2015 που δεν πήγε ούτε μέχρι τα μισά του προγράμματος Μελανσόν.

«Αντιμέτωποι με την αρπακτικότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα και τη δικτατορία των μετόχων, μια άλλη οικονομία είναι δυνατή…». «Προτείνουμε μέτρα ώστε να γίνει η εναλλακτική πρόταση στη φιλελεύθερη οικονομία. Είναι ζήτημα αντικατάστασης του ατομικού αυταρχισμού από συλλογική διαβούλευση, της επιβεβλημένης εργασίας από την εργασία που λυτρώνει, της τυφλής παραγωγής από τη χρήσιμη παραγωγή…»

«Αφού ο καπιταλισμός δεν υποστηρίζει τη δημοκρατία, ας τον αντικαταστήσουμε».

Το πρόγραμμα Μελανσόν είναι μια μεγάλη κατάκτηση για το γαλλικό αλλά και ευρωπαϊκό κίνημα.

Το πρόγραμμα Μελανσόν είναι εδώ και θα αποτελέσει ξανά σημείο αναφοράς και ζύμωσης στις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη.

Αυτό το πρόγραμμα πρέπει με κάθε τρόπο να γίνει γνωστό σε κάθε γωνιά της Ευρώπης.

Σωτήρης Βλάχος

30 Απριλίου 2022