ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

«Αφουγκράζομαι πλήρως τα αισθήματα αγανάκτησης των συμπολιτών μου… Θα κάνουμε όλα όσα πρέπει για να αποκατασταθεί το τρωθέν κύρος της Δημοκρατίας. Θέλουμε και δικαιούμαστε την Κύπρο της αξιοπρέπειας και της περηφάνειας κι όχι αυτή της ντροπής».

«Δεν υπάρχει χώρος αυτή την ώρα για μεγάλες δηλώσεις. Παρά μόνο μια και μόνο στοχοπροσήλωση. Καμία ανοχή σε φαινόμενα διαφθοράς και καμία συγκάλυψη».

Αυτά ανάφερε πριν λίγες μόνο μέρες η «πρόσφατα διορισθείσα» από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Γιολίτη.

Τι να πει κανείς;

Στις μέρες που η κυπριακή κοινωνία παρακολουθεί έκπληκτη το βάθος της σήψης του πολιτικού συστήματος, μέσα από τις αποκαλύψεις του δικτύου  Αλ Τζαζίρα, αλλά και πολλών άλλων πηγών, όπου η κυβέρνηση Αναστασιάδη βρίσκεται στην κορυφή της διαπλοκής και διαφθοράς, η Υπουργός Δικαιοσύνης του Αναστασιάδη δηλώνει «καμία ανοχή σε φαινόμενα διαφθοράς και καμία συγκάλυψη».

Πλαστοπροσωπίες και λαδώματα για παράκαμψη διαδικασιών και νομοθεσίας, έφερε στην επιφάνεια το βίντεο του Δικτύου, ένα υπουργικό όπου συνεδρίαζε για να πολιτογραφεί πελάτες δικηγορικών γραφείων που ανήκαν στους Υπουργούς αλλά και στον Πρόεδρο αποκάλυψε η Χαραυγή -με ελάχιστη χρέωση 2.5 εκατομμύρια επένδυση ανά πελάτη.

Πόσα αναλογούν μόνο για το δικηγορικό γραφείο που ανήκε στον Πρόεδρο, έχει ακόμα το όνομα του και διαχειρίζεται τώρα η κόρη του;

Είναι πράγματι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ανάλογες, τόσο ξετσίπωτες καταστάσεις σε κάποιες τουλάχιστον από τις χώρες της ΕΕ. Και ίσως η ΕΕ να επιβάλει τιμωρίες στην Κύπρο που στόχο θα έχουν να διαφυλάξουν το κύρος του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Όμως η έμφαση που δίνεται ότι ρίζα του κακού αποτελεί το γεγονός ότι η Κύπρος «εκφεύγει ελεγκτικών μηχανισμών» αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, είναι εξωραϊσμός μιας πολύ πιο στυγνής πραγματικότητας.

Η διαφορά μεταξύ Κυπριακής κοινωνίας και Σουηδικής, Ελβετικής ή Βρετανικής, είναι η διαφορά ενός κλεφτοκοτάδικού καπιταλισμού, που έμαθε να επιβιώνει περισσότερο με την αρπακτή, αφού είχε έρθει στη σκηνή καθυστερημένα, σε πολύ περιορισμένο γεωγραφικά χώρο, με ένα καπιταλισμό που μπόρεσε, στο παρελθόν τουλάχιστον, να αναπτυχθεί με πιο υγιείς τρόπους, με την ανάπτυξη της παραγωγής, και κατάφερε να διατηρήσει δημοκρατικά πολιτεύματα για μακρά χρονικά διαστήματα, σε αντίθεση με Κύπρο ή και Ελλάδα που εκτροπές, πραξικοπήματα και δικτατορίες ήταν μέρος της διαδικασίας.  

Η ουσία όμως του συστήματος που επιτρέπει τη διαπλοκή και τα σκάνδαλα παραμένει κοινή σε όλες της χώρες που η ελεύθερη αγορά είναι το σύστημα οικονομικής συνδιαλλαγής. Το σκάνδαλο των ενυπόθηκων στεγαστικών δάνειων στις ΗΠΑ, του ξεπλύματος χρήματος στη Ρωσία, της χειραγώγησης διατραπεζικών επιτοκίων, είναι μόνο κάποια από τα σκάνδαλα στα οποία συμμετείχε η Γερμανική Deutsche Bank, και για τα οποία καταδικάστηκε.  Πόσες δεκάδες και εκατοντάδες αφανέρωτα σκάνδαλα αναλογούν σε κάθε «ατασθαλία» που για κάποιο λόγο ήλθε στην επιφάνεια;

Τα μεγάλα συμφέροντα, οι τράπεζες, οι μεγάλες επιχειρήσεις,  συνεργάζονται νόμιμα με το κράτος σε χίλια επίπεδα. Πως θα μπορούσαν να ελεγχθούν οι υπόγειες, κάτω από το τραπέζι συναλλαγές τους;

Λειτουργούν εξοπλιστικά προγράμματα στα οποία συμμετέχει κάθε κράτος με τους επισήμους του, στα οποία κύριοι παίκτες είναι οι πολεμικές βιομηχανίες που ελεγχόμενες από τις πιο μεγάλες τράπεζες, ελέγχουν κυβερνήσεις και συνειδήσεις.

«Το σύστημα είναι εκτεθειμένο στο μαύρο χρήμα που καταβάλλεται κάτω από το τραπέζι για τις δύσκολες και πολύ πιο προσοδοφόρες υποθέσεις».

Παρουσιάζοντας τα ζητήματα διαπλοκής και διαφθοράς ως ζήτημα ηθικής, των οποίων η καταπολέμηση  εξαρτάται από ηθική υπόσταση των εκλεγμένων, αν βρεθούν και όταν βρεθούν, είναι αποπροσανατολισμός από καθήκοντα που είναι καθήκοντα της αριστεράς.  Που ξεκινούν από τον έλεγχο τραπεζών και μονοπωλίων και εκτείνονται στον έλεγχο του κράτους, της ίδιας της Δικαιοσύνης από ένα ευρύ εκλεκτορικό Σώμα, σε αντικατάσταση των διορισμών.  

Σωτήρης Βλάχος

25 Οκτωβρίου 2020