ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΤΟΣΟ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

του Σωτήρη Βλάχου

Σε μια εβδομάδα θα έχουμε μια ακόμα επέτειο της Ρωσικής Επανάστασης. Στην οποία συνειδητά θα αποφύγουν να αναφερθούν οι θεωρητικοί όσων στα προνόμια έβαλε τέλος, ή θα σταθούν μόνο στην αγριότητα του εμφυλίου που ακολούθησε.

Από την πλευρά των τιμητών της θα ακουστούν ξανά ομιλίες που θα εξυμνούν το μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός, που στη πλειοψηφία των περιπτώσεων  όμως δεν θα αγγίζουν τη βαθύτερη κληρονομιά του και θα αποτυγχάνουν να το διαχωρίσουν από την καταστολή του γενικού πληθυσμού που ακολούθησε.

Έτσι, πρέπει να ανατρέξουμε σε αυτό το ιστορικό γεγονός. Πρέπει να αναδείξουμε τα πραγματικά γεγονότα, την αληθινή του διάσταση.

Αυτό το καθήκον είναι τεράστιας σημασίας. Όχι απλά για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, για «αθώωση» της Επανάστασης  από τη βαρβαρότητα που καταγράφηκε, για απόδοση «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», αλλά, κύρια, διότι αυτή η κληρονομιά έχει την πιο άμεση σχέση με τα σημερινά καθήκοντα της αριστεράς και του κινήματος.

Πρέπει να αναδείξουμε πρώτα απ’ όλα ότι καμιά επανάσταση δεν ήταν αποτέλεσμα του καλέσματος της από οποιονδήποτε ηγέτη ή Κόμμα. Ότι οι επαναστάσεις είναι πάντα αποτέλεσμα του καταναγκασμού ιστορικών συνθηκών τις οποίες δημιουργούν οι τάξεις που, με μόνο στόχο τη διατήρηση των προνομίων τους, σπρώχνουν τους λαούς στον αποδεκατισμό από την πείνα και τους πολέμους.

Έτσι ήταν και η Ρωσική - αποτέλεσμα τριάμισι σχεδόν χρόνων Παγκοσμίου Πολέμου, εκατομβών νεκρών και κατάρρευσης χωρίς προηγούμενο της οικονομικής δραστηριότητας και του επιπέδου ζωής, ένας εφιάλτης, μια πραγματική κόλαση πάνω στη γη.

Αυτές οι συνθήκες «κάλεσαν» την Ρωσική Επανάσταση που ανέτρεψε το καθεστώς των Τσάρων, της δυναστείας Ρομανώφ τον Φεβρουάριο του 1917, ανοίγοντας τον δρόμο για την επιβολή από τις μάζες ενός νέου καθεστώτος τον Οκτώβρη του 1917, οκτώ δηλαδή μήνες αργότερα.

Κανένας ηγέτης, κανένας Λένιν ή Κόμμα δεν την κάλεσε. Ούτε καν την πρόβλεψαν, παρά μόνο ως ένα αναπόφευκτο γεγονός κάπου στο μακρινό μέλλον.

Γενικά οι επικριτές της αποφεύγουν να απαντήσουν στο ερώτημα ποιος φέρει την ευθύνη για τον ξεσηκωμό του κόσμου, για το  αν, κάτω από τις συνθήκες, ήταν αναπόφευκτος. Και αποφεύγουν να αποδώσουν στον τότε «πολιτισμένο» κόσμο τις τεράστιες ευθύνες για όσα ακολούθησαν.

Μέχρι και σε εικοσιένα ξένους στρατούς που εισβάλαν τότε στη Ρωσία για να πνίξουν την Επανάσταση στο αίμα, αναφέρονται κάποιοι ιστορικοί. Οι ΗΠΑ, εχθροί και σύμμαχοι στον Παγκόσμιο Πόλεμο, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη που συμμετείχαν σε αυτόν, μέχρι και η Ελλάδα έστειλε στρατό στα Ρωσικά εδάφη.

Τις πρώτες αντιδράσεις των Λευκοφρουρών, του στρατού το Τσάρου, οι μπολσεβίκοι, το Κόμμα του Λένιν, τις αντιμετώπισαν με τρόπο που εύκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί αφελής. Άφηναν ελεύθερους όσους συλλάμβαναν, αρκούμενοι στον «όρκο τιμής» ότι δεν θα στρέφονταν ενάντια στην Επανάσταση.

Οι μπολσεβίκοι κινήθηκαν σε εφαρμογή δρακόντειων μέτρων όταν οι Λευκοφρουροί, με την βοήθεια και ενεργή συμμετοχή των στρατών εισβολής του «πολιτισμένου» κόσμου, ανήγαγαν τη βαρβαρότητα σε καθημερινή πρακτική, με απίστευτες ωμότητες, με μαζικές, χωρίς διακρίσεις εκτελέσεις, με κάψιμο ζωντανών ανθρώπων.

Είναι η βαρβαρότητα που επέδειξαν τότε οι προνομιούχες τάξεις σχετική με το σήμερα; Μπορούν σήμερα τα πράγματα να πάρουν τέτοια τροπή;

Το κλείσιμο των τραπεζών στην Ελλάδα το 2015 από το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο, η απόφαση για καταδίκη δηλαδή στην πείνα ενός ολόκληρου λαού, δικαιολογεί την υποψία τουλάχιστον, ότι τα πράγματα δεν είναι σήμερα πολύ διαφορετικά με τους «πολιτισμένους». Και ότι πολλά θα μπορούσαν να κάνουν αν το ελληνικό κίνημα συνέχιζε την αντίσταση του, αν η κυβέρνηση Σύριζα δεν συνθηκολογούσε.

Αποτελούσε τότε, κάτω από την πιθανότητα ενός τέτοιου ενδεχομένου, μια σοφή κίνηση η συνθηκολόγηση της ηγεσίας του Σύριζα;

Θα μπορούσε να δοθεί μια καταφατική απάντηση στο ερώτημα, αν η ηγεσία του Σύριζα αποδείκνυε ότι μπορούσε μετά τη συνθηκολόγηση να ακολουθήσει πολιτική που να αντιμετώπιζε την κρίση, αν οποιοσδήποτε μπορούσε να δείξει ότι με την εφαρμογή των μνημονίων και τις τράπεζες ιδιωτικές να απομυζούν την κοινωνία, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση.

Κάθε άλλο παρά τα στοιχεία συνηγορούν υπερ μιας τέτοιας προοπτικής. Η ελληνική κρίση, μέρος της παγκόσμιας, δείχνει ξανά απειλητικά τα δόντια της. Ο κόσμος βρίσκεται μπροστά σε εξελίξεις χωρίς ίσως ιστορικό προηγούμενο.

Έτσι, η συνθηκολόγηση του 2015 δεν ήταν μια σοφή κίνηση.

Ποιες ήταν τότε οι επιλογές μπροστά στην πανοπλία των Θεσμών και στην, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, αποφασιστικότητα τους να υπερασπιστούν τα προνόμια τους με κάθε μέσο;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα κάνει την Ρωσική Επανάσταση το πιο σχετικό με το σήμερα ιστορικό γεγονός.

«Χωρίς την επανάσταση στη Γερμανία, είμαστε καταδικασμένοι", επανέλαβε ο Λένιν πολλές φορές. Απαντώντας σε όσους μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερά σήμερα, αντιμετωπίζουν τη Γερμανία σαν εχθρό στο σύνολο, μιλώντας για Γερμανούς στους οποίους δεν θα υποκύψουμε, για γερμανοκρατούμενη Ευρώπη αντί για καπιταλιστική Ευρώπη - στην οποία απλά τυγχάνει το Γερμανικό κεφάλαιο να έχει τον πρώτο λόγο, λόγω της οικονομικής του ισχύος. Απαντώντας σε όσους παραλείπουν να αναφέρουν, κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί καθημερινό καθήκον, ότι το πανίσχυρο γερμανικό προλεταριάτο είναι ο πιο πολύτιμος σύμμαχος των εργαζομένων κάθε ευρωπαϊκής χώρας.

Σε αυτή την ανεκτίμητη κληρονομιά, προσπαθώντας να την απαλλάξουμε από τη διαστρέβλωση, θα ανατρέξουμε σε επόμενα κείμενα μας.

Σωτήρης Βλάχος

31 Οκτωβρίου 2020