Λένε πως είμαι ανάπηρος/η

Δεν είμαι ανάπηρος/η επειδή διακινούμαι με τροχοκάθισμα, επειδή έχω κομμένο πόδι ή χέρι, επειδή δεν βλέπω ή δεν ακούω, επειδή γεννήθηκα με εγκεφαλική παράλυση ή με σύνδρομο Ντάουν …

Είμαι άνθρωπος με αναπηρία επειδή με εμποδίζει η κοινωνία στην οποία γεννήθηκα και ζω. Μια κοινωνία που στηρίζεται στον φαύλο κύκλο του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης και που συνεχώς παράγει φτώχεια, δυστυχία, ατομικισμό, αδιαφορία, μπαγαποντιά, παραπλάνηση, ελεημοσύνη, εξαπάτηση, χυδαιότητα, αποκλεισμό, και πάνω απ’ όλα εμπαιγμό και πάσης φύσεως ανισότητες και διαχωρισμούς.

Είναι αυτή η κοινωνία που εξακολουθεί να με θέτει στο περιθώριο και να με καθιστά υποκείμενο της λύπησης και της φιλανθρωπίας. Ακόμα χειρότερα, με μεταχειρίζεται ως υποκείμενο που στο όνομά του ανθεί ποικιλοτρόπως εμπορική δραστηριότητα και παραγωγή αυτοαποκαλούμενων επαγγελματιών ειδικών στα ζητήματα της αναπηρίας. Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που και πάλι ποικιλοτρόπως εξυπηρετούνται από την διατήρηση της κατασκευασμένης αντίληψης της αναπηρίας.

Τα προβλήματα λοιπόν και οι δυσκολίες που βιώνω δεν προέρχονται -όπως θέλουν να με κάνουν να πιστέψω- από την υποτιθέμενη διαφορετικότητά μου επειδή αποκλίνω από αυτό που θεωρείται από την σημερινή κοινωνία ως κανονικό/φυσιολογικό – προέρχονται από τον τρόπο που οι θεσμοί του κράτους με αντιμετωπίζουν, μα κυρίως από τον τρόπο που οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να με αντιμετωπίζουν. Και τα δύο τους είναι προϊόντα του συστήματος λειτουργίας της κοινωνίας που ακούει στο όνομα καπιταλισμός.

Μιχάλης Δημοσθένους

3 Δεκεμβρίου 2020