Διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...

Το άρθρο και η παραίτηση του Ανδρέα Παράσχου

και η αλαζονεία κυβερνώντων, παρατρεχάμενων και διαπλεκόμενων

Τα ζητήματα που αναδεικνύει και το άρθρο και η παραίτηση του Ανδρέα Παράσχου από τη θέση  του Διευθυντή της Καθημερινής μπορούν να αναλυθούν σε πολλά επίπεδα αλλά με μονοσήμαντη, κατά την άποψή μου, ανάγνωση.

Το πρώτο και βασικό είναι ότι το οικονομικό σύστημα στην περίπτωση της Κύπρου, με τους σημερινούς και από 7ετίας κυβερνώντες και την περί αυτών οικονομική ελίτ και βολεμένους παρατρεχάμενους, δεν είναι απλά ο "κλασικός" καπιταλισμός, ούτε και μόνο ο νεοφιλελευθερισμός που, όσο ληστρικοί και αν είναι από τη φύση τους, λειτουργούν και με κάποιες νόρμες, όπου βασικές είναι το να παραμένουν εντός των πλαισίων του νόμου, όπως και το ότι όσο πιο μεγάλο το κέρδος τόσο πιο μεγάλο και το ρίσκο. Εδώ πρόκειται για μια ακραία χυδαία μορφή εξουσίας που λειτουργεί με στόχο υψηλές προσωπικές αποδόσεις αλλά χωρίς ρίσκο, το ρίσκο να μπουν φυλακή, καθώς οι κυβερνώντες έχουν φτάσει στη βεβαιότητα ότι διοικούν και διαχειρίζονται δική τους "business" χειραγωγώντας την κοινωνία, την πολιτική ζωή, τα ΜΜΕ, τη δικαιοσύνη και γενικά τους πολιτειακούς θεσμούς για να συγκαλύπτουν ή να νομιμοποιούν τις απάτες τους. Βουτηγμένοι στο βόθρο των σκανδάλων τους, καμαρώνουν για τη δυσοσμία του και δυσοσμία τους, με μια χυδαία έπαρση και αλαζονεία ότι θα παραμένουν στο απυρόβλητο.

Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι το γεγονός ότι καθόλου δεν ίδρωσε το αυτί του Αναστασιάδη με τα όσα συνταρακτικά και καταπελτικά για τον ίδιο και, κατ' επέκταση τους συν αυτώ, γράφει στο βιβλίο του "Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ - Το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας στην Κύπρο - Το κούρεμα και η διαπλοκή πολιτικών και δικηγόρων" ο Μακάριος Δρουσιώτης. Σε αυτό το βιβλίο-ντοκουμέντο, αποδεικνύεται πέραν από κραυγαλέα ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Αναστασιάδη στην καταλήστευση της κοινωνίας προς εξυπηρέτηση Ρώσων ολιγαρχών, με το που εκλέγηκε ως πρόεδρος, πράγμα που ερμηνεύει και το πώς ακολούθησαν όλα τα άλλα σκάνδαλα μέχρι εκείνο των "χρυσών διαβατηρίων". Στα πλαίσια αυτού του άρθρου δεν είναι δυνατό να γίνει παραπέρα σχολιασμός των τότε "πεπραγμένων" του Αναστασιάδη, σχολιασμό για τον οποίο επιφυλασσόμαστε. Όμως, θα πρέπει να τονιστεί ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, εκτός από τις μπανανίες, ο πρόεδρος θα έτρεχε να εξαφανιστεί, είτε για να κρύψει τις πομπές του είτε για να μην τον πιάσουν με τις πέτρες.

Ενδιαφέρον όμως είναι και το ότι ο Αναστασιάδης καθόλου δεν απείλησε ότι θα κινήσει αγωγή ενάντια στον Δρουσιώτη όπως, κατά τους ισχυρισμούς των ιδιοκτητών της εφημερίδας "Καθημερινή", έπραξε σε σχέση με το άρθρο του Ανδρέα Παράσχου "Μας πήρε ο δαίμονας" (Καθημερινή 10/1/2021) το πρωί της επόμενης μέρας. Για αυτή τη δήθεν απειλή για δήθεν αγωγή, ο Μιχάλης Παπαπέτρου με ανάρτησή του στο facebook (14/1/2021), αφού εξηγεί τη νομολογία περί λιβέλλου, γράφει: "Με τέτοια, λοιπόν, νομολογία, είναι φανερό πως η Καθημερινή δεν φοβήθηκε τον λίβελλο. Εκείνο που φόβισε τους ιδιοκτήτες, είναι μήπως οι ενυπόγραφες τοποθετήσεις του Παράσχου διαταράξουν τις σχέσεις τους με τα κέντρα εξουσίας, από τα οποία πολλαπλώς ευνοήθηκαν, με διορισμούς και άλλως πως".

Είναι επίσης ενδιαφέρον (τουλάχιστον) το ότι, από όλο το άρθρο, η απαίτηση των ιδιοκτητών της Καθημερινής για απολογία από τον Παράσχο (ή "διευκρίνιση" επί το κομψότερο) αφορούσε μόνο τη φράση "όπως φέρεται να εκμυστηρεύτηκε [ο Αναστασιάδης] σε μια νύχτα ευθυμίας στην Αθήνα, άφηνε στο Γραφείο του 300 εκατ. ετησίως, που τα πήγαινε μετά στις Σεϋχέλλες με ιδιωτικές πτήσεις", μάλλον διότι αυτό τον καθιστά κλέφτη μεγατόνων. Από την άλλη, καμία σπουδή δεν έδειξαν για "διευκρίνιση" ενός από τα ουσιαστικότερα ζητήματα που θέτει το άρθρο του Παράσχου. Συγκεκριμένα το ότι ο Αναστασιάδης "για τη λύση δύο κρατών που βολιδοσκοπούσε από το 2017 και εντεύθεν, είχε μιλήσει και σε μένα [τον Παράσχο] και το έγραψα τον Μάρτιο του 2018, ότι «θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει συναίνεση από την Ε.Ε. και τη σύμφωνη γνώμη του αρχιεπισκόπου»." Ενδιαφέρον αλλά όχι αξιοπερίεργο το ότι δεν ενοχλήθηκαν αφού δεν θα ενοχλείτο ο Αναστασιάδης. Και πώς θα ενοχλείτο όταν δήλωνε ο ίδιος ήδη στις 2/1/2018, "Εάν επιλέγουν οι Τούρκοι να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων σε μια ξεχωριστή, ανεξάρτητη οντότητα, τότε θα πρέπει να περιοριστούν εις όσα αναλογούν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της εν λόγω παρανόμου οντότητας. Και συνεπώς δεν έχουν λόγο να αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας", ενώ πολλοί έκτοτε αποκάλυψαν την επίμονη προσπάθειά του να πλασάρει σε διεθνείς κύκλους τη "λύση δύο κρατών" και στο εσωτερικό τις "νέες ιδέες" ή την "αποκεντρωμένη ομοσπονδία" ή τη "χαλαρή συνομοσπονδία", ή και τη διχοτόμηση όπως πρόσφατα τον εξέθεσε ο Αρχιεπίσκοπος. Ωστόσω, και παρά το ότι αυτό είναι καλά γνωστό, θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο ότι ο πρόεδρος και οι παρακοιμώμενοί του επιδεικνύουν την ίδια χυδαία αλαζονεία - όπως και για τα σκάνδαλά τους - ότι θα παραμένουν στο απυρόβλητο και σε σχέση με την καταβαράθρωση του Κυπριακού που μεθόδευσαν και μεθοδεύουν. Επίσης θα πρέπει να σταθούμε και στο ύψιστο ζήτημα που θέτει ο Παράσχος στο άρθρο του με το ακόλουθο απόσπασμα, το οποίο συνδέει τις δύο αλαζονείες και ασυδοσίες: "Είχε όμως αντιληφθεί [ο Αναστασιάδης] ότι «τα χρυσά διαβατήρια» ήταν η κότα με τα χρυσά αβγά... Γι’ αυτό στο Μoν Πελεράν δεν πήρε Βαρώσι και Μόρφου και στο Κραν Μοντάνα λύση. Αιφνιδίως όμως το Al Jazeera σήκωσε τη σκεπή και φάνηκε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, όπως και η κουστωδία του και πως εμάς τελικά μας πήρε ο δαίμονας!".

Και, γιατί χρειάστηκε να σηκώσει τη σκεπή το Al Jazeera για να φανεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός; Διότι οι απόπειρες φίμωσης και χειραγώγησης της δημοσιογραφικής άποψης είναι μέσα στα έργα και ημέρες αυτής της "συμμορίας" - κατά Μακάριο Δρουσιώτη, σε αγαστή συνεργασία με το διαπλεκόμενο εκδοτικό και τηλεοπτικό κατεστημένο, τουτέστιν (μεγαλο)καναλάρχες και (μεγαλο)ιδιοκτήτες εφημερίδων, οι οποίοι κραδαίνουν την απόλυση ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια δημοσιογράφων. Και αυτό σε εποχές που οι κυβερνώντες και η οικονομική ελίτ, η οποία τους στηρίζει και στηρίζεται από αυτούς, εκμεταλλεύονται αλλά και συντηρούν την οικονομική κρίση που το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν δημιούργησε, για να πλήξουν ή και να εξαφανίσουν εργασιακά κεκτημένα σε όλο το φάσμα των εργαζομένων και να τους οδηγήσουν στην εξαθλίωση και στην ανεργία.

Και τότε έρχεται ο εκβιασμός και η δαμόκλεια σπάθη γίνεται ακόμα πιο κοφτερή, είτε ρητά εκπεφρασμένη είτε "απλά" με "υποδείξεις". Και όσοι μπορούν να πουν με υπερηφάνεια "διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις..." πληρώνουν βέβαια το τίμημα, είτε απολυόμενοι (με ή χωρίς προσχήματα) είτε παραιτούμενοι όπως ο  Ανδρέας Παράσχος, ο οποίος πρόσθεσε και αυτή του την πράξη στην πολύχρονη, έντιμη και τολμηρή ερευνητική του δημοσιογραφία, για την οποία δικαιωματικά έγραψε πως "ποτέ δεν επεδίωξα το απυρόβλητο της σύμπραξης ή συμπόρευσης με την όποια εξουσία αλλά ούτε και απέφυγα τον κόπο και το βαρύ άχθος της ερευνητικής δημοσιογραφίας" (απόσπασμα από την επιστολή παραίτησής του).

Μερόπη Τσιμίλλη-Μιχαήλ

17 Ιανουαρίου 2021