Ο προεκλογικός πανικός των απολογητών του διχοτομισμού

Μια περίεργη υστερική συζήτηση άρχισε και συνεχίζει για μέρες. Πρόκειται για μια αναμενόμενη απόπειρα με στόχο να βγάλει από τον βούρκο τη δεξιά κυβέρνηση των σκανδάλων και της διαφθοράς και να την παρουσιάσει ψευδώς ως υπερασπιστή της λύσης του κυπριακού.

Αυτό ξεκίνησε από μια  ανακοίνωση των «Ως Δαμέ» που έλεγε: «Η κυβέρνηση στον νότο εργαλειοποίησε άμεσα την πανδημία για να βάλει την Κύπρο σε πορεία οριστικής διχοτόμησης». Σε τόση απόγνωση βρίσκεται προφανώς το κυβερνών κόμμα που ψάχνει σωσίβιο σωτηρίας με μια Γκεμπελικού τύπου διαστρέβλωση και σημειολογικό πόλεμο. Ο Αναστασιάδης είναι ο μοναδικός πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που κυνικά πρότεινε διχοτόμηση της χώρας στην Τουρκική πλευρά, στην Ελληνική πλευρά και στους συνεργάτες του, όπως τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο κ.ά. Ο δε υπαρκτός διχοτομισμός δεν είναι μόνο ιδεολογία, αλλά συνειδητή κυβερνητική πολιτική που τίθεται σε εφαρμογή.

Μια τοποθέτηση μου για το ζήτημα μετατράπηκε σε αντικείμενο λυσσαλέας επίθεσης από τους κυβερνώντες με πρωτεργάτες δήθεν «επαναπροσεγγιστές» του αστικού πρωτευουσιάνικου ΔΗΣΥ (Ν. Τορναρίτης, Ξένια Κωνσταντίνου, Μιχάλης Σοφοκλέους). Οι όροι της συζήτησης είναι υστερικοί και άκρως προβληματικοί με τα στελέχη όλων αποχρώσεων του κυβερνώντος κόμματος να παρελαύνουν από κανάλια, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και το κόμμα να διαστρεβλώνουν και να παραπλανούν. Μέχρι και το ΡΙΚ, ως γνήσιο κυβερνητικό φερέφωνο το μετέδωσε με στρεβλό τρόπο στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Ούτε δικαίωμα απάντησης υπάρχει, ούτε δεοντολογία.

Κράτος, έθνος, εθνικισμός, κυβέρνηση, καθεστώς, διχοτόμηση – όλα αυτά τα ζητήματα αυτά αποτελούν αντικείμενο επιστημονικής μου έρευνας που πάει στη δεκαετία του 1990. Ασχολούμαι με αυτά από τη διδακτορική μου διατριβή μέχρι διάφορα κείμενα μου, όπως το βιβλίο Η διαλεκτική του έθνους-κράτους και το καθεστώς εξαίρεσης – συνταγματικές και κοινωνιολογικές μελέτες για την ευρωκυπριακή συγκυρία και το εθνικό ζήτημα (εκδ. Σαββάλα, 2010).

Τί υποστήριξα;

Πρώτο, δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό στις αναφορές για «καθεστώς στο νότο», ούτε και παράγει οποιαδήποτε νομικά ή πολιτικά αποτελέσματα. Έχω θέσει ζήτημα υφαρπαγής του κράτους (state capture) από μια παρασιτική κάστα υπό τον Νίκο Αναστασιάδη, όπως αποδεικνύεται από την μικρή ομάδα που κερδοσκοπεί από την πώληση χρυσών διαβατηρίων^[1].  Ο δε Μακάριος Δρουσιώτης στο ομώνυμο μπεστ-σελλερ του αναφέρεται σε «συμμορία» δηλαδή εγκληματική ομάδα που διαχειρίζεται το κράτος («Η Συμμορία»,  εκδ. Αλφαδι. 2020)

Δεύτερο, ο όρος «καθεστώς» αναφέρεται σε μόρφωμα εξουσίας ενός κράτους, το οποίο μπορεί να είναι είτε δημοκρατικό, είτε μη δημοκρατικό. Σαφέστατα, υπάρχουν ολοκληρωτικές τάσεις σε «καθεστώτα εξαίρεσης» όπου αναστέλλονται οι δημοκρατικές ελευθερίες και συνταγματικές πρόνοιες στο όνομα καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Η τάση για επέκταση και πολλαπλασιασμό των καθεστώτων αυτών έχει φτάσει στη χώρα μας σε επικίνδυνα επίπεδα σήμερα όπου απειλείται ο δημοκρατικός χαρακτήρας και μορφή του κράτους. Εξάλλου, ιστορικά καταδεικνύεται ότι η σχέση μεταξύ της δημοκρατικής παράλυσης/κατάργησης της δημοκρατίας και του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού είναι ανάλογη. Αυτό έγινε το 1974 με το πραξικόπημα της Ελληνικής χούντας/ΕΟΚΑ Β που ήταν το πρόσχημα για την στρατιωτική εισβολή του Τουρκικού στρατού που διαμέλισε τη χώρα.

Αυτό γίνεται και σήμερα με τη διχοτομική πολιτική που ντύνεται εθνικιστικά-πατριωτικά χρώματα. Επομένως, ο όρος «καθεστώς» αναφέρεται στις απαράδεκτες διαδικασίες αποδημοκρατικοποίησης. Παρά το γεγονός ότι είχε εκλεγεί ο Αναστασιάδης, η υφαρπαγή του κράτους αποτελεί συντελεσμένο γεγονός.  Η βαθιά διαφθορά, η διαπλοκή (με πιο σκανδαλώδεις τις πωλήσεις διαβατηρίων και το ξεπούλημα-έγκλημα του συνεργατισμού και η μαζική μεταφορά εισοδήματος και πλούτου από τους εργαζόμενους στο κεφάλαιο) δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Η κυβέρνηση  έχει αλώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου (πχ ανεξάρτητες αρχές έχουν υποταχθεί στη εκτελεστική εξουσία, όπως η Γενική Εισαγγελία, οι αρχές κατά των διακρίσεων με διορισμούς ημετέρων). Επίσης, ελέω πανδημίας καθημερινά παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα και κυβερνά με διατάγματα χωρίς νομιμοποίηση, σε βαθμό που μπορούμε να μιλούμε για καθεστώς που όλο και προσομοιάζει με αυτό του Όρμπαν.

Τρίτο, η λέξη «νότος» αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά δυστυχώς γεγονός που παγίωσε την απαράδεκτη ντε φάκτο διαίρεση της χώρας από τις πολιτικές Αναστασιάδης-Τατάρ/Ερτογάν. Είναι αυτά που ο Χάρης Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος βουλευτής απαιτεί να αποδεχτούμε ως «διχοτόμηση εκ των πραγμάτων» (Καθημερινή, 10/1/2021). Στη απέναντι βόρεια πλευρά του συρματοπλέγματος, δυστυχώς ο Τατάρ ανοικτά εφαρμόζει αυτά που διατείνεται, όπως προφανώς έλπιζε ο Αναστασιάδης, αρνούμενος να συμφωνήσει  με τον Μουσταφά Ακκινσί στον Γκραντ Μοντανά. Στη από δω πλευρά, τη νότια δηλαδή, η συγκυβερνώσα κλίκα/συμμορία/κάστα ελέγχει την πολιτική εξουσία στο όνομα της κοινωνικής τάξης που έχει τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της χώρας και εφαρμόζει την ιδεολογία του διχοτομισμού που εύστοχα περιγράφει ο κοινωνιολόγος Γρηγόρης Ιωάννου στο βιβλίο του «Ο Ντενκτάς στο Νότο» (εκδ. Ψηφίδες).

Τέταρτο, το ζήτημα της «αναγνώρισης» έχει γίνει ταμπού στο δημόσιο λόγο. Ο ίδιος ο πρόεδρος εφαρμόζει στην πράξη διχοτομική πολιτική π.χ. αρνείται την πολιτική ισότητα που είναι προϋπόθεση για τη ΔΔΟ, έκλεισε τα οδοφράγματα, βάζει συρματόπλεγμα στη πράσινη γραμμή, έχει συμμαχήσει με το ΕΛΑΜ, αντί να προωθεί τη συμφιλίωση, προωθεί τον εθνικισμό και σοβινισμό στα σχολεία. Είναι ή δεν είναι η κυπριακή κυβέρνηση που ελέγχει τον νότιο μέρος της χώρας, ενώ το βόρειο το ελέγχει ήδη ντε φάκτο η μη αναγνωρισμένη «ΤΔΒΚ» που ασκεί εξουσία ανεξαρτήτως αν την αναγνωρίζει ο οποιοσδήποτέ; Δεν υπάρχει θέμα αναγνώρισης από εμάς διότι αυτό εναπόκειται στα άλλα κράτη που επικαλούνται διεθνείς κανόνες.

Τα περί «κυβέρνηση του νότου/Νότου» ή «κυβέρνηση στον νότο/Νότο» είναι ανούσιοι φορμαλισμοί. Όταν μας ευχήθηκε «καλή τύχη» ο ΓΓ του ΟΗΕ στους Κύπριους του βορρά και του νότου (με ή χωρίς κεφαλαία αρχικά) περιέγραφε επώδυνα εμάς που αγωνιζόμαστε για την επανένωση της χώρας μέχρι τελικής πτώσεως, αλλά παραστατικά και εύστοχα την πραγματικότητα όπως η συμμορία/κάστα Αναστασιάδη και το παρασιτικό και διεφθαρμένο καθεστώς που επέβαλε στης κοινωνία.

Ο προεκλογικός πανικός τους ωθεί σε απεγνωσμένη απόπειρα να  αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τα μείζονα προβλήματα που μαστίζεται.  Δε θα τους βγει το παραμύθι.

του Νίκου Τριμικλινιώτη

31 Μαρτίου 2021

___________________________________________________________

[1] βλ «Η ιθαγένεια στο σφυρί: μια αδιανόητη απειλή για το κράτος δικαίου, τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή πολιτότητα», Θέσεις, τ. 153, Οκτ. -Δεκ. 2020.