Κύπρος 1974

Ευρώπη και Κόσμος 2022

Ελληνική και Τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Η 15η του Ιούλη, μέρα που εκδηλώθηκε το ελληνικό πραξικόπημα, η ελληνική εισβολή δηλαδή στην Κύπρο, ολοένα και λιγότερο αναφέρεται στη δημόσια συζήτηση. Αν όμως αυτό μπορεί να ακουστεί κάπου ως απλή αναφορά, τίποτε δεν θα ακουστεί για τα εγκλήματα Ελληνοκυπρίων που προηγήθηκαν του ελληνικού πραξικοπήματος και όσα ακολούθησαν μέχρι την εισβολή του τουρκικού στρατού στο νησί.

Παρόλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε και τις τεράστιες αλλαγές τόσο σε τοπικό όσο και διεθνές επίπεδο, το μόνο που παραμένει ως σταθερά στο ελληνοκυπριακό εθνικό αφήγημα, είναι η βία της τουρκικής εισβολής.

Το πρώτο θύμα των πολέμων είναι η αλήθεια. Όλων των πολέμων. Δεν ξέρουμε για αλλού αλλά στην Κύπρο το ψέμα και η παραπλάνηση απόκτησαν και την ποιητική, κωμικοτραγική τους διάσταση. 

«Έχουμε γράψει τραγούδι γι’ αυτό: Μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας».

«Τώρα που έχουμε την πουτάνα θάλασσα να κατηγορήσουμε, οι σοβινιστές μας μπορούν να αισθάνονται άνετα, και στις δύο κοινότητες της πατρίδας μας». (Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μιαν αλήθεια, Τόνι Αγκαστινιώτης)

Και αισθάνονται πολύ άνετα. Μέχρι και έδρανα της βουλής διεκδίκησαν και κέρδισαν και διεκδικούν ακόμα. Μέχρι και τώρα, αυτούς τους τελευταίους μήνες, ελληνοκύπριοι εγκληματίες εντοπίστηκαν σε καφενεία να περηφανεύονται για δολοφονίες Τουρκοκυπρίων αμάχων. Στο μνημόσυνο του τουρκοφάγου /κουμμουνιστοφάγου Γρίβα παρευρέθηκαν πριν λίγες μέρες, τιμώντας τον, για ακόμα μια φορά, ελληνοκύπριοι αξιωματούχοι και μέλη της κυβέρνησης Αναστασιάδη που αγωνίζεται δήθεν για λύση και ειρηνική συνύπαρξη των δυο κοινοτήτων.

Το ελληνικό πραξικόπημα ήταν εγχείρημα με κόστος πολλές εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ζωές (ποτέ δεν εντοπίστηκε ο ακριβής αριθμός μιας και πολλοί νεκροί του πραξικοπήματος αποδόθηκαν στη Τουρκική εισβολή), αριστερών ελληνοκυπριών και ανθρώπων που αντιστάθηκαν σε αυτό, αλλά και ολόκληρων χωριών Τουρκοκυπρίων.

Το ελληνικό πραξικόπημα ήταν μια βαρβαρότητα που ποτέ δεν χαρακτηρίσθηκε ως τέτοια σε επίσημα έγραφα ή σχολικά εγχειρίδια. Παρέμεινε μόνο με το χαρακτηρισμό του προδοτικού, ότι το μόνο κακό του ήταν ότι άνοιξε το δρόμο στην Τουρκική εισβολή, όχι ότι ήταν έγκλημα ίσου μεγέθους με αυτήν.

Η βαρβαρότητα του εκτελέσεων από τον τούρκικο στρατό δεν έχει να ζηλέψει από την βαρβαρότητα των σφαγών στα τουρκοκυπριακά χωριά Αλόα, Μάραθα, Σανταλάρι αλλά και αλλού.

Με τεράστιο ψέμα και διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας  διατηρούνται στην εξουσία, όλες οι ελίτ και άρχουσες τάξεις που αντλούν προνόμια στις ταξικές κοινωνίες.

Μπροστά στο φάσμα γενικευμένου πολέμου στην Ευρώπη και στον Κόσμο

Πρώτο θύμα του πολέμου Ρωσίας /ΗΠΑ σε Ουκρανικό έδαφος ήταν και πάλι η αλήθεια. Κάνοντας κάθε τι δυνατό για να αποκρύψουν τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, που δεν είναι άλλες από τα τεράστια οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα που η παγκόσμια κρίσει οξύνει, επικαλούνται αρχές και αξίες που ποτέ δεν σεβάστηκαν, ούτε εντός ούτε εκτός της χωρών  -  πολύ περισσότερο φυσικά εκτός.

Και εάν η Ρωσία του Πούτιν μπορεί να επικαλεστεί εγκλήματα των φασιστών της Ουκρανίας ενάντια σε ρωσσώφωνους με την ανοχή/συμβολή της Ουκρανικής κυβέρνησης - που όμως δεν είναι αυτοί που πληρώνουν με τον πόλεμο αλλά ο απλός κόσμος, η χώρα ολόκληρη και οι νέες γενιές -  οι ΗΠΑ και σύμμαχοι δεν έχουν τίποτε να επικαλεστούν εκτός από γενικές «αρχές και αξίες», κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους.  

Όπως επανειλημμένα τονίσαμε σε πρόσφατα κείμενα μας, ο κόσμος χωρίζεται ολοένα και με πιο σαφή τρόπο σε ανταγωνιστικά στρατόπεδα, που παρουσιάζονται ολοένα και πιο ετοιμοπόλεμα, ξαναφέρνοντας ως προοπτική στο σήμερα, ότι πιο εφιαλτικό έχει ζήσει ο 20ος αιώνας, η ανθρώπινη ιστορία - τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Όπου υπάρχουν σύνορα που χωρίζουν χώρες, υπάρχει και η προπαγάνδα  των εθνικισμών για εδάφη και ύδατα δικά τους που τα κατέχουν οι γείτονες. Παντού μπορούν να βρεθούν λόγοι για εθνικές συγκρούσεις, και από τις δύο πλευρές...

Αυτή είναι όμως η κληρονομιά μιας ιστορίας που από τα βάθη των αιώνων ήταν ιστορία σύγκρουσης και πολέμων αυτών που ηγούνταν των ταξικών κοινωνιών για κατακτήσεις και επανακατακτήσεις, μοίρασμα και ξαναμοίρασα εδαφών και πλούτου. 

Λίγες ως ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ξεκάθαρης παραβίασης κάθε δικαιώματος ενός μόνο έθνους, με πιο πρόσφατο αυτό της Παλαιστίνης και πιο κλασσικό αυτό των ερυθρόδερμων της Αμερικής, αφού εξοντώθηκαν εκατό εκατομμύρια από τους λευκούς εισβολείς, με ότι πιο βάρβαρο τρόπο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. 

Ποια είναι όμως η λύση τώρα;

Υπάρχει περίπτωση πια αποκατάστασης των  εθνικών δικαιωμάτων ακόμα και των δύο πιο πάνω ιδιαίτερα ξεκάθαρων περιπτώσεων; Είναι μέσα στα πλαίσια του εφικτού, ή έστω του λογικού να απαιτεί ή να αναμένει κάποιος την αποχώρηση των εποίκων από την αμερικάνικη ήπειρο ή τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ που κτίστηκε πάνω σε εκατόμβες νεκρών Παλαιστινίων και τη πιο κατάφορη ίσως παραβίαση συνθηκών και διεθνούς δικαίου στην σύγχρονη εποχή;

Δεν μπορούν να αποκατασταθούν αδικίες και εγκλήματα  που είναι το χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης ιστορικής πορείας. Μπορούν μόνο να αρθούν οι λόγοι που καθόρισαν την βία ως κύριο χαρακτηριστικό της ιστορικής πορείας, να μπει τέλος στην προϊστορία του ανθρώπινου είδους και να λάμψη μια νέα εποχή.

Ειδικά στην παρούσα συγκυρία όπου καταρρέει ξανά το καπιταλιστικό σύμπαν, δημιουργώντας παντού συνθήκες πολέμου ως αποτέλεσμα των αδυσώπητων ανταγωνισμών για κρατική επιβίωσης, το αφήγημα της αποκατάστασης εθνικών δικαίων είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου και αποκτά ένα τραγικά αδιέξοδο και καταστροφικό  χαρακτήρα. 

Οι πολεμικοί βιομηχανικοί κολοσσοί καταγράφουν πρωτόγνωρα κέρδη αυτούς τους τελευταίους μήνες σε μια πορεία που προδιαγράφονται ολοκαυτώματα και οι πατριώτες κάθε κοπής δηλώνουν έτοιμοι να πολεμήσουν μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος.

Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί πραγματικά να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε πόλεμος στο Αιγαίο,  στη Μέση Ανατολή ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, θα μας φέρει έστω και λίγο πιο κοντά σε έναν, έστω και στο ελάχιστο, καλύτερο κόσμο; Και ότι δεν θα είναι παρά ένα βήμα ακόμα προς την παγκόσμια σύρραξη;

Διχοτόμηση – η βασική πια προοπτική

Για χρόνια η ελληνοκυπριακή ηγεσία κρύφτηκε πίσω από τον διχοτομιστή Ντενκτάς, τον οποίον ανάτρεψε τελικά μια εξέγερση των Τουρκοκυπρίων, που ελάχιστα είχε να ζηλέψει από κλασσικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα.

Τότε αποκαλύφτηκε η γύμνια της πολιτικής της ελληνοκυπριακής ηγεσίας που ποτέ δεν προετοίμασε τους ελληνοκυπρίους για συνύπαρξη και που εκφράστηκε με το ΟΧΙ τους στο Σχέδιο Ανάν.

Τα δύο κράτη είναι πια η βασική προοπτική, κράτη όμως που τα σύνορά τους δεν θα είναι η «νεκρή» ζώνη, όπως ονομάζονται σήμερα, αλλά μια πολύ «θερμή» ζώνη μέσα στους εθνικούς ανταγωνισμούς που αναπόφευκτα θα αναπτύσσονται στο νησί μετά το τελικό σαμποτάρισμα κάθε προοπτικής συνεννόησης από την κυβέρνηση Αναστασιάδη που οδήγησε  τον ομογάλακτο του Αναστασιάδη, Τατάρ στην εξουσία των Τουρκοκυπρίων.

Οι προοπτικές της Κύπρου είναι πια απόλυτα συνυφασμένες με τις προοπτικές ολόκληρου του κόσμου που το εθνικό αφήγημα θα σπρώχνει σε μια πορεία προς ανείπωτες καταστροφές, τις οποίες η αριστερά παγκόσμια φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, πολύ μακριά από το να μπορεί να αποτρέψει.

Σωτήρης Βλάχος

16 Ιουλίου 2022