Οι συνθήκες απαιτούν άμεση παραίτηση του Αναστασιάδη

Ενημέρωση στις July 30, 2021

Οι εξελίξεις στην Αμμόχωστο με τις εξαγγελίες για άνοιγμα του 3.5% της περίκλειστης πόλης είναι το αποτέλεσμα αδιεξόδων 47 χρόνων στο Κυπριακό, με αποκορύφωμα τις εξελίξεις τα τελευταία 4 χρόνια όπου πλέον είναι πασιφανές ότι ο Αναστασιάδης αρνείται ακόμα και σήμερα τη λύση που θα έκανε τους Τ/κύπριους συμμέτοχους και συνδιαχειριστές της Δημοκρατίας.

Ο Αναστασιάδης το 2017 με τη φυγή του από το Γκράν Μοντανά θυσίαζε τη λύση και επανένωση και άφηνε εκτεθειμένη την Ελληνοκυπριακή πλευρά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Και μάλιστα την ώρα που τα πάντα σχεδόν είχαν διευθετηθεί για τη Λύση. Ήταν όμως η περίοδος που τα χρυσά διαβατήρια απέφεραν πακτωλό εκατομυρίων στον ίδιο και τους περί αυτόν. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια τα χρησιμοποίησε για να αποδομήσει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, προωθώντας την ιδέα για δύο κράτη και την υπόσκαψη του Μ. Ακκιντζί.

Αφού συνέβαλε στο να χάσει ο Ακκιντζί την προεδρία των Τ/κυπρίων και προβάλλεται σήμερα από τον Τατάρ και την Τουρκία η θέση για κυριαρχική ισότητα και λύση δύο κρατών, μια θέση που βρήκε απέναντι της το σύνολο της διεθνούς κοινότητας και το σύνολο σχεδόν του Κυπριακού λαού, αναγκάστηκε ο Αναστασιάδης να κάνει τακτική υποχώρηση και να σταθεί, λεκτικα και μόνον, υπέρ της Δ.Δ.Ο.

Στα τέλη του Απρίλη τα Ηνωμένα έθνη και ο Γκουτέρες πρόσφεραν μια τελευταία ίσως ευκαιρία στον Αναστασιάδη με την Πενταμερή στη Γενεύη για να επανορθώσει όσα κατάφερε να καταποντίσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Θα μπορούσε η Γενεύη να αποτελέσει άλμα προς τα εμπρός αν ο Αναστασιάδης πραγματικά εννοούσε ότι είναι ενάντια στη θέση για δύο κράτη και πήγαινε αποφασισμένος για λύση, δηλαδή με καθαρή θέση για Πολιτική Ισότητα μεταξύ των δύο κοινοτήτων και αποτελεσματική συμμετοχή των Τ/κυπρίων σε όλα τα ομοσπονδιακά όργανα λήψης των αποφάσεων. Ο Αναστασιάδης απέτυχε παταγωδώς και στη Γενεύη. Εκεί είναι που ουσιαστικά θυσίασε και την Αμμόχωστο.

Το ότι ο Ερτογάν προκρίνει σήμερα το άνοιγμα πολύ μικρού μέρους της Αμμοχώστου ίσως να είναι τακτική κίνηση και τεστ για τις αντιδράσεις του διεθνούς παράγοντα αλλά, την ίδια ώρα, είναι και ευκαιρία για την Ελληνοκυπριακή πλευρά για να δείξει έστω και την υστάτη τις προθέσεις της για το πώς οραματίζεται το μέλλον του τόπου.

Σήμερα, όσο ποτέ προηγούμενα, απαιτείται μια επιθετική πολιτική για λύση και επανένωση προτάσσοντας πρώτα και κύρια την Πολιτική Ισότητα, κάτι που ο Αναστασιάδης δεν αποδέχεται, και για το οποίο δεν μπορεί πλέον να πείσει ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο για τις προθέσεις του. Η μόνη του επιδίωξη για την Αμμόχωστο ήταν η έκδοση ψηφίσματος από το Συμβούλιο Ασφαλείας, και αυτό για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Την ίδια ώρα προσπαθεί να ενοχοποιήσει τους Αμμοχωστιανούς που θα ήθελαν να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους ή να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ο Αναστασιάδης τη μόνη υπηρεσία που έχει να προσφέρει στον τόπο είναι την παραίτησή του από την προεδρία και την προκήρυξη εκλογών.

Η Αριστερά, αντί να συμμετέχει σε εθνικά συμβούλια (σώμα που μόνη του πιά χρήση είναι το ξέπλυμα του Αναστασιάδη από τις ευθύνες του) με ένα διεφθαρμένο και αναξιόπιστο πρόεδρο που αποδεικνύεται ως ο καλύτερος θιασώτης της διχοτόμησης, θα πρέπει να τον καταγγείλει και να κηρύξει ανένδοτο αγώνα για παραίτησή του. Καταγγελία που θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει όταν ο Αναστασιάδης γύριζε την πλάτη του στη λύση, φεύγοντας σαν κυνηγημένος από το Γκράν Μοντανά, και όταν άφηνε πλήρως αναξιοποίητη τη διάσκεψη της Γενεύης. Ταυτόχρονα η Αριστερά πρέπει να εντείνει και να επεκτείνει τους κοινούς αγώνες της με τα κόμματα, τις οργανώσεις και τις μάζες των Τ/κυπρίων οι οποίοι αναδεικνύονται ως ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος στη μάχη της Επανένωσης.

Μετά από 58 χρόνια από το ΄63 και 47 από το ΄74 και τα όσα έχουν μεσολαβήσει, η κάθε μέρα που περνά έχει τη δική της βαρύτητα. Η τύχη της Κύπρου και της επανένωσής της βρίσκονται σε οριακό σημείο. Το ότι ο Αναστασιάδης δήλωσε πρόσφατα ότι δεν πρόκειται να επαναδιεκδικήσει την προεδρία δεν πρέπει να ικανοποιεί κανένα που νοιάζεται για αυτό τον τόπο. Δύο χρόνια που του απομένουν είναι υπεραρκετά για να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο της οριστικής διχοτόμησης αλλά και της απαξίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως μια από τις πιο διεφθαρμένες χώρες. Είναι γι’ αυτό που η παραίτησή του σήμερα αποτελεί αναγκαιότητα.

Αριστερή Πτέρυγα
30 Ιουλίου 2021

Εμβόλια: Αναγκαιότητα, όχι εξαναγκασμός

Ενημέρωση στις July 29, 2021

Η εδώ και ενάμιση χρόνο διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού από την κυβέρνηση και το επιστημονικό επιτελείο της είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δημιούργησε πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε. Τα αντιφατικά και εν πολλοίς παράλογα μέτρα της πρώτης περιόδου, με την πάροδο του χρόνου έδωσαν τη θέση τους σε εξίσου προβληματικά μέτρα, η εφαρμογή των οποίων εξακολουθεί να στηρίζεται στο φόβο, την υποταγή, τον αυταρχισμό και την καταστολή, τη διαίρεση και το διχασμό. Η ευθύνη πρέπει να εντοπιστεί στους πολιτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης και της επιδημιολογικής ομάδας, που στις δημόσιες εμφανίσεις των μελών της κάθε άλλο παρά κυριάρχησε ο πειστικός επιστημονικός λόγος.

Η επιστήμη –χωρίς να αναιρείται το γεγονός ότι επιστημονικά επιτεύγματα αποτελούν εμπόρευμα προς εκμετάλλευση στα χέρια των πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων– κατάφερε να προσφέρει για αντιμετώπιση της πανδημίας ένα εμβόλιο που, όπως καταδεικνύουν σχετικές έρευνες και πιστοποιούν τα εμπειρικά δεδομένα, περιορίζει και ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο βαριάς νόσησης και θανάτου από τον κορωνοϊό.

Η αναγκαιότητα, όμως, του εμβολιασμού δεν μπορεί να αφήνεται στον κοινωνικό αυτοματισμό ούτε να μεταβάλλεται σε εξαναγκασμό. Αντίθετα, πρέπει να εδράζεται στη στέρεη βάση της ενημέρωσης, της κατανόησης και της πειθούς.

Κι όμως, το κύριο χαρακτηριστικό πολλών από τα κυβερνητικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι η προώθηση της επιβολής και του εξαναγκασμού, έστω κι αν θεωρητικά η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός. Πώς αλλιώς μπορούν να ερμηνευθούν τα «ασφυκτικά» safe pass και η απαγόρευση εισόδου σε χώρους κοινωνικών εκδηλώσεων (όπως θέατρα και γήπεδα) στους ανεμβολίαστους –ακόμα και στους έφηβους– έστω κι αν διαθέτουν rapid test; Ή η εξαγγελία της κυβέρνησης για κατάργηση του δωρεάν rapid test από 1η Αυγούστου; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα αυτών που έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να προστατεύσουν την κοινωνία από κάθε είδους απειλή; Μήπως η παραχώρηση του δικαιώματος στον εργοδότη να απολύει τους ανεμβολίαστους (όπως διακήρυξε ήδη ο Αρχιεπίσκοπος) και η απαγόρευση εισόδου στην τάξη για τους μαθητές; Όταν τα ίδια τα μέτρα σπρώχνουν τους νέους και τους έφηβους στον αναγκαστικό εμβολιασμό (ή και στην επιλογή της ασθένειας), πώς πείθουν ότι αυτά γίνονται για την υγεία και όχι για τα ποσοστά ανοσίας που δεν μπορούν να επιτευχθούν με τους ενήλικες;

Η δεδομένη δυσπιστία απέναντι σε μια ήδη αναξιόπιστη και διεφθαρμένη κυβέρνηση, έχει κορυφωθεί ως αποτέλεσμα των ίδιων των χειρισμών της απέναντι στην υγειονομική κρίση, χειρισμών που οδηγούν την κοινωνία στο διχασμό «εμβολιασμένων» και «ανεμβολίαστων». Ο δε χαρακτηρισμός όσων αμφισβητούν και αμφιβάλλουν, όσων περιμένουν διαφανείς επιστημονικές απαντήσεις ή και όσων φοβούνται τα εμβόλια, ως «ψεκασμένων» και «αντιεμβολιαστών», το μόνο που πετυχαίνει είναι την ενίσχυση των θεωριών συνωμοσίας και των παραθρησκευτικών φαντασιώσεων. Είναι μάλιστα η «δράση» των οπαδών αυτών των θεωριών (όπως συνέβη πρόσφατα με την επίθεση στον «Δία») που ευνοεί την αποδοχή κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους απέναντι σε ειρηνικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες.

Η αναγκαιότητα του μαζικού εμβολιασμού δεν εξασφαλίζεται με την επιβολή, ούτε με ψυχολογικές και οικονομικές πιέσεις, ούτε με «προνόμια» και «διευκολύνσεις». Ο εμβολιασμός είναι δικαίωμα που προαπαιτεί πειθώ, εξαντλητική ενημέρωση, αλήθεια και διαφάνεια, δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων.

Πρώτιστα, όμως, αυτό που χρειάζεται είναι η αναβάθμιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας έτσι ώστε:

• Να υπάρχει επάρκεια υποδομών, ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, με απαραίτητη και την επίταξη του ιδιωτικού νοσοκομειακού και ιατρικού τομέα.
•
• Να μπορεί να δίνει έμφαση στην πρόληψη και να παρακολουθεί σε επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας αυτόν που την έχει ανάγκη.
•
• Να προτείνει την επιλογή του εμβολιασμού ή όχι, σύμφωνα με τα ιατρικά δεδομένα του καθενός.
•
• Να παρακολουθεί συστηματικά την πορεία της υγείας των εμβολιασμένων και να παρεμβαίνει ιατρικά εκεί και όπου χρειάζεται.
•
Ταυτόχρονα, απαιτούμε από το κράτος:
• Τα όποια μέτρα να λαμβάνονται όχι στη βάση διαταγμάτων, αλλά κατόπιν συμμετοχής και δημοκρατικής συζήτησης πολιτικών, κοινωνικών και επιστημονικών φορέων.

• Απόσυρση αντιφατικών και ακραίων μέτρων.

• Συνέχιση της δωρεάν παροχής rapid test, ώστε να μην λειτουργεί ως τιμωρητικό μέτρο και ταυτόχρονα να διασφαλίζει αντικειμενική επιδημιολογική εικόνα.

• Άρση της επίδειξης safe pass σε ανοιχτούς χώρους, αλλά και σε κλειστούς όταν πρόκειται για ολιγόλεπτη ανθρώπινη παρουσία.

• Πλήρη διαφάνεια στις οικονομικές δαπάνες για τα μέτρα και την πρόληψη.

• Στήριξη των εργαζομένων που επηρεάζονται από τα όποια μέτρα και τις συνέπειές τους στους χώρους εργασίας.

• Όχι στην εκμετάλλευση της πανδημίας για στέρηση ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Αριστερή Πτέρυγα
29/7/2021

Η Αμμόχωστος θυσία στο βωμό της ελληνοκυπριακής καθαρότητας

Ενημέρωση στις July 15, 2021

Τα κροκοδείλια δάκρυα του Αναστασιάδη και των παρατρεχάμενών του για την Αμμόχωστο δεν είναι τίποτα άλλο από προπέτασμα καπνού για τον απλό κόσμο που πραγματικά νοιάζεται και υποφέρει από τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την πόλη.

Το τι εκτυλίσσεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας, σε σχέση με την πόλη, φαίνεται να είναι η τελευταία πράξη ενός δράματος που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’60, με κορύφωση τα γεγονότα του ΄74 (πραξικόπημα και εισβολή) και με σημαντικούς ενδιάμεσους σταθμούς το δημοψήφισμα του 2004 και το Γκραν Μοντανά το 2017.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, η βασική συνισταμένη της κρατούσας Ελληνοκυπριακής πολιτικής ήταν ουσιαστικά η άρνησή της να αποδεκτεί την πολιτική ισότητα με τους Τουρκοκύπριους και το μοίρασμα της εξουσίας και των προνομίων που δίνει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον πασιφανές ότι, για χάριν του μονοπωλίου της εξουσίας και των προνομίων της, η ελίτ του τόπου που στις μέρες του Αναστασιάδη μετατράπηκε σε μια αδίστακτη μαφιόζικη συμμορία, ξεπουλά για τα δισεκατομμύρια που συσσωρεύει την Αμμόχωστο και γενικά την προοπτική της λύσης και επανένωσης του νησιού κάτω από την ομοσπονδιακή ομπρέλλα.

Τα κλαψουρίσματα του Αναστασιάδη για την τελευταία έκθεση Γκουτέρες είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Ο Γκουτέρες θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο καυστικός προς την Ε/κυπριακή πλευρά και τον Αναστασιάδη αν η θέση του Γ.Γ. του Διεθνούς Οργανισμού δεν απαιτούσε από αυτόν την αβρότητα και τη διπλωματική γλώσσα.

Ο Αναστασιάδης εισπράττει σήμερα τους καρπούς της πολιτικής του των τελευταίων χρόνων, αλλά και τους καρπούς μιας ολόκληρης περιόδου άρνησης της Ε/κυπριακής ηγεσίας να μοιραστεί την εξουσία με την άλλη κοινότητα.

Εισπράττει τους καρπούς της φυγής του από το Γκραν Μοντανά όταν το Κυπριακό ήταν λυμένο και οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και Τουρκίας ήταν στο ακουστικό για να παρευρεθούν στη διάσκεψη για τις τελευταίες πινελιές της Λύσης. Ο Αναστασιάδης δεν δίστασε τότε να ρίξει στον Τσαβούσογλου την ιδέα για λύση δύο κρατών για να εξαγοράσει την ανοχή της Τουρκίας για τη φυγή του. Βέβαια, εκ των υστέρων, γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη για τα χρυσά διαβατήρια που η "βιομηχανία" τους - η οποία συνεχίζει ακόμα να ανθεί παρά την μπόχα της διαφθοράς που αναδύει - βρισκόταν τότε στην κορύφωσή της, αποφέροντας δισεκατομμύρια.

Εισπράττει σήμερα ο Αναστασιάδης τους καρπούς της απαξίωσής του να πιαστεί από το τελευταίο παράθυρο ευκαιρίας που του πρόσφερε ο Γκουτέρες με την άτυπη διάσκεψη της Γενεύης, αρνούμενος ακόμα και την υστάτη να αποδεκτεί την πολιτική ισότητα με τους Τ/κύπριους.

Αναδεικνύεται σήμερα ο Αναστασιάδης ως ο νεκροθάφτης της Λύσης και της Επανένωσης. Η Αμμόχωστος χάνεται σήμερα από τον ορίζοντα των Βαρωσιωτών, ως το αποτέλεσμα και συνέπεια αυτής της πολιτικής. Η εκ μέρους του Αναστασιάδη σύγκλιση του Εθνικού Συμβουλίου, κανένα άλλο νόημα δεν έχει παρά να καλύψει τη γύμνια του και να διαχύσει αν είναι δυνατό τις δικές του ευθύνες.

Η ελπίδα μπορεί να μείνει ζωντανή μόνο αν οι κινήσεις πολιτών και η Αριστερά, με υπομονή και επίπονη προσπάθεια, κτίσουν ξανά με τις μάζες των Τουρκοκυπρίων, που απέδειξαν πολλές φορές τη θέλησή τους για λύση, ένα κοινό μέτωπο πάλης για τη Λύση και την Επανένωση, κόντρα στους διχοτομιστές ένθεν και ένθεν των συνόρων που οι ίδιοι έχουν εμπεδώσει.

Αριστερή Πτέρυγα
15 Ιούλη 2021